Acrobase  

Καλώς ήρθατε στην AcroBase.
Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase.
H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη.

Επιστροφή   Acrobase > Άνθρωπος και Κοινωνία > Ανθρώπινες Σχέσεις και Συναισθήματα
Ομάδες (Groups) Τοίχος Άρθρα acrobase.org Ημερολόγιο Φωτογραφίες Στατιστικά

Notices

Δεν έχετε δημιουργήσει όνομα χρήστη στην Acrobase.
Μπορείτε να το δημιουργήσετε εδώ

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Αξιολογήστε το θέμα Τρόποι εμφάνισης
  #1  
Παλιά 31-03-13, 21:33
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
Κοιτώντας προς τα πίσω…

Κοιτώντας προς τα πίσω…

Βίωσα την χαρά να ζω μέσα σε μια μεγάλη οικογένεια, με ανθρώπους, πιστεύω, μοναδικούς. Τα πρώτα χρόνια ήταν ιδανικά, δεν θα μπορούσαν να ήταν καλύτερα, για τις πρώτες μνήμες ενός νέου ανθρώπου.
Ιδανική οικογένεια, με δύο ξεχωριστούς γονείς, με μια απίστευτη γιαγιά, που ήταν το πρώτο μου καταφύγιο και από θείους θείες, αδέλφια και ξαδέλφια.
Σαν πιο μικρός της γενιάς μου, απολάμβανα των προνομίων του Βενιαμίν της οικογενείας.

Έζησα σε μία καταπληκτική γειτονιά, με μοναδικούς ανθρώπους γύρω μου. Από πολύ μικρή ηλικίας των 3-4 χρόνων, είχα την ανεξαρτησία, να διαλέγω τους φίλους μου και την παρέα μου. Η Φωκίωνος Νέγρη της δεκαετίας του 50, ήταν ένα όνειρο, ένα όνειρο που για μένα με ακολουθεί μέχρι σήμερα, που εξακολουθώ να ζω, στην ίδια γειτονιά. Οι συνθήκες διαφορετικές βέβαια, αλλά μια ματιά από το μπαλκόνι μου, μου δίνει την ψευδαίσθηση, ότι τίποτα δεν άλλαξε.

Φυσικά άλλαξαν πολλά, οι περισσότεροι από εκείνους τους ανθρώπους, δεν υπάρχουν πια, αυτό συνεχίζει να με πονάει, αλλά οι αναμνήσεις και η γλυκιά λήθη που όλα τα περνάει από την πλατίνα του χρόνου, το έχει γλυκάνει.

Δεν θα αναφερθώ άλλο, στην εποχή εκείνη, νομίζω τα έχω εξαντλήσει, στο αφιέρωμα που έχω κάνει για τους γονείς μου ( http://www.acrobase.org/xenios/goneis.html ) και στο άλλο πόνημα μου, για τα χρόνια τα ανέμελα (http://www.kypseli2012.gr/anemela.html ).

Θα σταθώ σε λίγες στιγμές, στην διάρκεια της ζωής μου, που πιστεύω μου επέτρεψαν, να … δράσω.

Τα φοιτητικά μου χρόνια, την δεκαετία του ’60, την βίωσα όσο έντονο ακούγονται.
Με μία λέξη θα το αποκαλούσα επαναστατικά, επανάσταση στην μουσική, στο διάστημα, στους αγώνες που δώσαμε τότε σαν φοιτητές. Εκείνη η περίοδος δεν έχει σχέση με όσα συμβαίνουν σήμερα. Μπορεί να αγωνιζόμασταν για την δημοκρατία και την ελευθερία στην χώρα μας, σε εποχές πολύ μαύρες, αλλά μέσα μας φώλιαζε η ελπίδα, κάτι που δυστυχώς, απουσιάζει εντελώς σήμερα.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση μεταγενέστερα, είναι πως είχαμε έρθει κοντά, άνθρωποι διαφορετικής προέλευσης, αριστεροί κεντρώοι δεξιοί, χωρίς να μας ενοχλεί, ούτε καν να ξέρουμε τι είναι ο καθένας μας. Νοιώσαμε πραγματικά περίεργα, όταν μετά την χούντα, τα πολιτικά πάθη, επέστρεψαν και ο Νίκος ο Στέλιος και ο Κώστας, ήταν ο αριστερός, ο κεντρώος και ο δεξιός. Τουλάχιστον εγώ με την παρέα μου, στην διάρκεια της χούντας και με την όποια συμμετοχή μας, είχαμε ένα κοινό στόχο, την επαναφορά της Δημοκρατίας και τις πολιτικές ελευθερίες.

Με πείραξαν και με ενόχλησαν, τα μεταγενέστερα πολιτικά πάθη και είναι κάτι που με ακολούθησε στα επόμενα χρόνια.

Πέρασαν οι σπουδές η θητεία, μπήκαμε στις δουλειές και ….
Και φθάσαμε το 1980, όταν σε ένα ταξίδι μου στην Αγγλία, μπήκα σε ένα γνωστό κατάστημα ηλεκτρονικών, να αγοράσω ένα κασετόφωνο. Εκεί είδα για πρώτη φορά, έναν πιτσιρικά να πατάει κάτι κουμπιά πάνω σε ένα κουτί και αυτά να εμφανίζονται σαν γράμματα, σε με μια μικρή τηλεόραση. Ρωτάω τον υπάλληλο. Τι είναι αυτό; Αυτός κορδώνεται, τσιτώνεται και με το πιο σνομπ ύφος του, μου απαντάει «Μα είναι ένας Computer».
Έμεινα, ρωτάω τιμή και έφυγα από το μαγαζί, έχοντας στην σακούλα, τον πρώτο μου Home Computer. Μέχρι τότε η εικόνα που είχα από υπολογιστές, ήταν κάτι τεράστιες αίθουσες με μεγάλα μηχανήματα σαν ντουλάπες. Κόστος 89.99 λίρες. Ήταν ο πρώτος φθηνός οικιακός υπολογιστής που είχε κυκλοφορήσει μια βδομάδα πριν, από το Sir Clive Sinclair και φυσικά ήταν ο ΖΧ80, με 1 Kbytes μνήμης!!!

Ούτε που ήξερα που στο καλό έμπλεκα. Μέχρι το 1984, είχα αγοράσει άλλους 4 υπολογιστές, μέχρι να γνωρίσω το modem, που με εντυπωσίασε.
Έτσι για χάριν του modem, το 1984 αγόρασε τον πρώτο μου συμβατό υπολογιστή, με επεξεργαστή τον 8086 της Intel, ήταν ο πρώτος μου PC, φυσικά μαζί με ένα εξωτερικό modem στα 1200 Bauds.
Θα πρέπει στους λιγότερους ειδικούς, να εξηγήσω τι σημαίνουν οι αριθμοί αυτοί σε σχέση με τους σημερινούς υπολογιστές.
Θα πρέπει να πούμε ότι ένας σημερινός υπολογιστής, έχει 4 Gbytes μνήμης. Δηλαδή περίπου 4 εκατομμύρια φορές, στην χωρητικότητα του πρώτου ΖΧ80, ενώ οι ταχύτητες σύνδεσης σας, είναι μερικές εκατοντάδες χιλιάδες, πιο γρήγοροι, από τότε.

Το modem μου άνοιξε ένα παράθυρο επικοινωνίας με τον κόσμο.
Κάθε βράδυ δοκιμάζαμε τα modem μας, με έναν φίλο τότε, ξάδελφο μου τώρα, τον Χρήστο. Συνδεόταν ο ένας με τον άλλο και μιλάγαμε με τις ώρες, σε ένα πρωτόγονο chat.
Η πλάκα ήταν οι δικοί μας, είχαν ανησυχήσει μαζί μας, που μας έβλεπαν με τις ώρες να γράφουμε και πολλές φορές να σκάμε στα γέλια. Η Μητέρα του Χρήστου εξομολογήθηκε σε μία ξαδέλφη μου, ότι ανησυχεί που ο γιός της κάθε βράδυ, κάθεται στον υπολογιστή με τις ώρες και σκάει στα γέλια. Τα ίδια και με τον δικό μας, λέει η ξαδέλφη μου….
Πριν καταφύγουν σε ψυχιάτρους, τους ενημερώσαμε ότι μιλάμε γραπτώς και ηρέμησαν

Οι πρώτες μου συνδέσεις, ήταν με το εξωτερικό και κυρίως την Αμερική και αυτό με κλήσεις μέσω τηλεφώνου και με χρεώσει υπέρογκες.
Απλά να σας πω ότι η πρώτη μου σύνδεση, σε μία βάση επικοινωνίας στις ΗΠΑ, μου έφερε χρέωση τηλεφώνου, κοντά στις τότε μηνιαίες απολαβές μου….
Η πρώτη Ελληνική ηλεκτρονική βάση, πιο γνωστή σαν BBS (Bulletin Board System), ξεκίνησαν το 1987 και στις 10 Φεβρουαρίου του 1988, τόλμησα να ξεκινήσω την δικιά μου BBS. Ήταν η AcroBase BBS και λειτουργεί έως σήμερα (και ελπίζω για πολλά χρόνια ακόμα).
‘Όλα αυτά περιλαμβάνονται στο πόνημα μου «Η AcroBase με τα μάτια μου», που μπορείτε να διαβάστε εδώ : http://www.acrobase.gr/showthread.php?t=92986.

Η AcroBase μου άνοιξε ένα τεράστιο παράθυρο επικοινωνίας. Λειτουργεί ήδη 25 χρόνια, παιδιά που γνώρισα σαν αμούστακα παιδιά, σήμερα είναι καθηγητές πανεπιστημίου, διακεκριμένοι επιστήμονες, επιτυχημένοι επιχειρηματίες και οικογενειάρχες.
Αυτά τα παιδιά με έκαναν να αλλάξω άποψη για την νέα γενιά, να τους θαυμάσω και να τους απολαύσω, στις πρώτες δημιουργικές τους στιγμές.
Χαιρόμουν αφάνταστα, όταν 18χρονα παιδιά, έμπαιναν σε φιλοσοφικές συζητήσεις και κυριολεκτικά με κολλούσαν στον τοίχο. Μέσα από την AcroBase πετύχαμε ένα απίστευτο υψηλό επίπεδο, ηλεκτρονικής επικοινωνίας, σε τέτοιο βαθμό, ακόμα και σήμερα πρωτόγνωρο.
Αυτό που καταφέραμε όλοι μαζί, εγώ σαν διαχειριστής κατασταλαγμένος και αρκετά ώριμος, εκείνοι με την φρεσκάδα των απόψεων τους, τον σεβασμό στον χώρο που δημιουργήσαμε μαζί και που σέβονται μέχρι σήμερα, ασχέτως αν οι υποχρεώσεις τους, δεν τους επιτρέπει να συνδέονται συχνά, είναι κάτι ανεπανάληπτο.

Πολλές φορές συνδέονται μετά από χρόνια και μου εκφράζουν τις αναμνήσεις που έχουν, από την ρομαντική εποχή της ηλεκτρονικής επικοινωνίας.
Διακρίνω την αμφίδρομη συγκίνηση μας και το απολαμβάνω, ότι κάτι καλό έκανα στην ζωή μου.
Αν με ρωτήσετε για το πιο είναι το σπουδαιότερο πράγμα, που έκανα ποτέ, θα σας πω απερίφραστα, αυτό που καταφέραμε μαζί με τα νέα παιδιά, τα παιδιά μου, στην AcroBase.

Υπάρχει για μένα, σαν καταφύγιο στην ζωή μου. Ήταν το καταφύγιο μου, στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου. Η πιο δύσκολη όταν έχασα την Μητέρα μου που λάτρευα, όσο τίποτα στον κόσμο. Γύρισα από το νοσοκομείο στις τέσσερις τα ξημερώματα, ένοιωθα σαν μην έχω που να κρατηθώ, σαν να αιωρούμαι. Εντελώς μηχανικά, κάθισα στο γραφείο μου και άφησα ένα μήνυμα στην AcroBase. «Σήμερα ο Χειριστής σας, έχασε ότι πιο πολύτιμο, είχε στην ζωή την Μητέρα του».

Πριν καν το διαβάσει κανείς, πριν μου εκφράσουν με χίλιους τρόπους την συμπαράσταση τους, ένοιωσα ότι μοίρασα τον πόνο μου, με πολλούς δικούς μου ανθρώπους και αυτό αυτόματα, εγωιστικά ίσως σκεπτόμενος, με απάλλαξε από το μεγάλο βάρος που κουβαλούσα.

Τους χρωστάω τα πάντα, ότι προσπάθειες και αν έκανα, ότι έξοδα και αν έγιναν, δεν μπορούν να ισοσκελίσουν, αυτά που εγώ πήρα από τον κόσμο της AcroBase.

Βίωσα στιγμές μοναδικές, μέσα στην AcroBase στήθηκαν χιλιάδες φιλίες και σχέσεις. Είχαμε και γνωριμίες που κατέληξαν σε ευτυχισμένους γάμους.
Θα σταθώ σε δύο παιδιά, που πέρασαν πολλά εμπόδια, αλλά τελικά η δύναμη της αγάπης τους, ήταν πανίσχυρη. Στην πρόσκληση του γάμου τους, έγραψαν μια ρήση του Κοέλιο, που δεν μπορείτε να φανταστείτε, πόσο πολύ τους ταίριαζε «Όταν θέλουμε κάτι, ολόκληρο το Σύμπαν συνωμοτεί για να μας επιτρέψει να κάνουμε το όνειρό μας πραγματικότητα.».
Τους πάντρεψε ο καλύτερος μου φίλος, με την γυναίκα του, που επίσης γνωρίστηκαν στην AcroBase. Από την συγκίνηση τα μάτια μου ήταν βουρκωμένα. Ήταν απίστευτες στιγμές, που με έκαναν να νοιώσω σημαντικός.

Τα ταξίδια μπορεί να ήταν ένα μέρος της δουλειάς μου μεταγενέστερα, μιας και η οικογένεια μου έφυγε στο εξωτερικό κάποια στιγμή, από πολύ μικρός ξεκίνησα να νοιώθω και να βιώνω τις εμπειρίες του ταξιδιού και την γνωριμία μου, με άλλους πολιτισμούς και ανθρώπους.

Από τις πιο σημαντικές μου επισκέψεις, θα σταθώ στην πρώτη μου εμπειρία, μιας και για περίπου μία χρονιά, έζησα την Αλεξάνδρεια, στην αρχή του τέλους της παρουσίας του Ελληνικού στοιχείου. Πήγα στο Αβερώφειο Γυμνάσιο Αλεξανδρείας για την Α’ Γυμνασίου, έζησα από κοντά τι σημαίνει να νοιώθεις ότι είσαι στην Ελλάδα, μέσα σε μια ξένη χώρα.
Η Αλεξάνδρεια είναι στην καρδιά μου και ομολογώ ότι με πίκρανε μια μεταγενέστερη επίσκεψη μου εκεί. Μου έλειπαν γνωστές αγαπημένες εικόνες.

Για μία εβδομάδα πήγαμε επίσημα προσκεκλημένοι, στην Κύπρο μας. Ήταν η πρώτη μας γνωριμία. Λάρνακα, Λεμεσός, Πάφος, Τρόοδος, Μονή του Κύκκου, Λευκωσία.
Στην Λευκωσία βίωσα μεγάλες συγκινήσεις, πρώτα στα φυλακισμένα μνήματα, γι αυτούς τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ, που σαν 11 χρονο παιδί, έκανα σκασιαρχείο από το Δημοτικό, για να πάω σκαστός σε διαδήλωση στο κέντρο. Ο Αυξεντίου, ο Καραολής, Ο Δημητρίου, ο Παλικαρίδης και τόσοι άλλοι, ήταν οι ήρωες της εποχής εκείνης.
Όταν βρέθηκα στους τάφους τους, δίπλα στα κελιά τους, στις φυλακές της Λευκωσίας, με πήραν τα κλάματα.
Λίγο αργότερα αυτό επαναλήφθηκε, κοντά στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας, όπου και οι τάφοι των παιδιών και συμπολεμιστών , της αποστολής «Νίκη», που χάθηκαν από φίλια πυρά, στην προσπάθεια της Α μοίρας καταδρομών, να πάει στην Λευκωσία, με τα είκοσι αεροσκάφη Nord 2501D Noratlas και τις δέκα ντακότες.
Στον τότε επικεφαλής του Κυπριακού Τουρισμού, υποσχέθηκα να ξαναγυρίσω στην Κύπρο, όταν θα μπορούν να με ξεναγήσουν στην Κερύνεια και την Αμμόχωστο…

Την Αφρική την γνώρισα αρκετά καλά. Η πρώτη μου επίσκεψη εκτός Αιγύπτου, ήταν στο σημερινό Ζαίρ, τότε ονομαζόταν Βελγικό Κογκό ακόμα και μόλις είχε αποκτήσει την ανεξαρτησία του και στην πρωτεύουσα του την Λεόπολβιλ, σημερινή Κινσάσα.
Είναι ένα διαφορετικό μέρος στις αναμνήσεις μου, εκεί έμεινα στις διακοπές ενός καλοκαιριού με τους γονείς μου. Εμπειρία πρωτόγνωρη και μοναδική.
Απλά να σας πω, ότι ο φύλακας του σπιτιού μας, ένας καθαρόαιμός πυγμαίος, με είχε συμπαθήσει πάρα πολύ, μου είχε χαρίσει ένα αληθινό τόξο, φτιαγμένος με δέρματα και βέλη φτιαγμένα με φτερά πουλιών. (Το έχω ακόμα καταχωνιασμένο)
Τι κυνηγούσαμε; Κάτι τεράστιες σαύρες, που εγώ ποτέ δεν κατάφερα να σημαδέψω, αλλά εκείνος ήταν πολύ επιδέξιος.
Θυμάμαι σε δρομολόγιο μας στο Βελγικό Πανεπιστήμιο Λουβάνιουμ, που σπούδαζαν τα αδέλφια μου, διακρίναμε στον ποταμό Κόγκο, δεκάδες κροκοδείλους.

Επόμενη εμπειρία μου από Αφρική, ήταν η Νότιος Αφρική και ειδικά το Cape Town, που έζησα εκεί για λίγο.
Ένας πανέμορφος τόπος, μια πανέμορφη πόλη, ότι καλύτερο για να ζήσεις, όμως…. Εκεί γνώρισα καταστάσεις πρωτόγνωρες για μένα, που εύχομαι οι ακρότητες κάποιων να μην οδηγήσει κανένα έθνος του κόσμου, να τις ακολουθήσει.
Τις φυλετικές διακρίσεις, με το απεχθές apartheid, που επέβαλαν οι λίγοι στους πολλούς.
Το only white, only black, το έβλεπες παντού, από τα λεωφορεία, τα τρένα, τα θέατρα τους κινηματογράφους, τα … παγκάκια. Ακόμα και στο γήπεδο, στις ευθείες οι λευκοί, στα πέταλα οι μαύροι.
Αν θαυμάζω για κάτι πολύ τον Νέλσον Μαντέλα, είναι η απεριόριστη σοφία του, να κρατήσει το έθνος του ενιαίο, χωρίς διωγμούς, χωρίς αντεκδικήσεις.
Για μένα είναι ο σημαντικότερος άνθρωπος εν ζωή και μακάρι να μείνει όρθιος για πολλά χρόνια, τον έχουν όλοι ανάγκη.

Από τις μεγάλες εμπειρίες στην ζωή μου, ήταν ένα από τα ταξίδια μου στις Ηνωμένες Πολιτείες, που ήταν στο Ορλάντο της Φλώριδας, προσκεκλημένος του Αμερικανικού Οργανισμού Τουρισμού.
Στο εβδομαδιαίο ταξίδι μας, δεν ήταν προγραμματισμένη, μια επίσκεψη στο Ακρωτήριο Κένεντυ, στο διαστημικό κέντρο. Δεν ήταν δυνατόν να πάω τόσο κοντά και να μην πάω στην μεγάλη μου αγάπη, το διάστημα και σ’ ότι εκπροσωπεί.
Ζήτησα να νοικιάσω ταξί για να πάω, το θεώρησαν προσβολή και μαζί με έναν άλλο φίλο της παρέας, πήγαμε επίσημα προσκεκλημένοι στο Ακρωτήριο Κανάβεραλ.
Έζησα πολλές συγκινήσεις, επισκεπτόμενος από κοντά το Apollo 11, ακουμπώντας το με τα χέρια μου. Μπήκαμε σε ομοίωμα της σεληνακάτου αετός, που προσεδαφίστηκε στην Σελήνη. Πήγαμε και στην βάση εκτοξεύσεων και πάνω στον πύραυλο φορέα, είδαμε το Ατλαντίς, που δυστυχώς για εμάς, θα έφευγε λίγες μέρες μετά. Ήταν ένα θέαμα που σου έκοβε την ανάσα.

Εκτός από το διάστημα, η άλλη μεγάλη μου αγάπη είναι η αεροπορία.
Με την βοήθεια ενός φίλου, που είχε ένα ελαφρό αεροσκάφος Cesna Skyline, κάναμε αρκετές πτήσεις, μ΄ εμένα σαν ασκούμενο πιλότο. Έκανα αρκετές προσγειώσεις και απογειώσεις, μέχρι να μου τύχει η μεγάλη εμπειρία της ζωής μου.

Σε φιλικό σπίτι γνώρισα έναν ιπτάμενο αξιωματικό της Πολεμικής Αεροπορίας, που μόλις είχε αναλάβει το κέντρο εκπαίδευσης πιλότων στα F16.
Του έκανα μια αναχαίτιση, με πολύ σλουρπς, μιλήσαμε αρκετά για αεροπλάνα, του ανέφεραν την …. προϋπηρεσία μου, αλλά και τον μεγάλο μου καημό, να πετάξω με ένα μαχητικό τρίτης γενιάς.
Να μην τα πολυλογώ, έπεσε πολύ σλουρπς εκείνη την ημέρα, μάλλον για να με αποφύγει πίστεψα, μου ζήτησε τα τηλέφωνα μου, μπας και υπήρχε καμιά πιθανότητα, για την οποία ουδόλως πίστεψα.

Παραμονές της γιορτής των Ταξιαρχών, πολύ καιρό μετά, μου σκάει ένα τηλέφωνο. Τι κάνεις το Σάββατο το πρωί; Όπα μεγάλε, δουλειά είχα αλλά σιγά μην το ρίσκαρα.
Το ραντεβού μας ήταν στην Τανάγρα, στην 114 πτέρυγα μάχης στις 7 το πρωί.
Εγώ από τις έξι παρά, έκοβα βόλτες έξω από την κεντρική είσοδο, με τον σμηνία σκοπό να με κοιτάζει παράξενα.
Όταν ο μικρός δείκτης πήγε στο 7 και ο μεγάλος στο δώδεκα, πήγα στον σμηνία και του λέω έχω πρόσκληση το και το. Με παρέλαβε κάποιος και με οδήγησε στον δικό μου, που ήταν σε ένα στέγαστρο.
Α ήρθες μου λέει; Σιγά που δεν θα ερχόμουνα ψιθυρίζω μέσα στα δόντια του.
Δίνει μια εντολή σε έναν επισμηνία, εξέταση και εκπαίδευση. Μεγάλε είπα τότε θα πετάξουμε…
Μου έκαναν ένα καρδιογράφημα και πέρασα και μια μικρή εκπαίδευση για το αλεξίπτωτο και πότε το ενεργοποιώ. Με ντύσανε, δυσκολεύτηκαν να βρουν κράνος στο μέγεθος μου, αλλά τελικά σε δύο ώρες παρουσιάστηκα ντυμένος με την κάσκα στο χέρι.
Α ωραία μου λέει φύγαμε. Που πως γιατί δεν ρώτησα.

Βγαίνουμε στην πίστα, ήταν παρκαρισμένα 4 διθέσια αεροσκάφη, ένα Mirage F1, ένα Phadom F4, ένα Mirage 2000 και ένα F16. Είπα μακάρι να είναι το F16….
Προχωράμε και μπροστά στο F16, μου λέει ανέβα εδώ. Η συγκίνηση μου είχε κτυπήσει κόκκινο… Τόσο πολύ που έπιασα το σκαλάκι και τα χέρια μου έτρεμαν….
Μου ρίχνει μια αυστηρή ματιά και με ρωτάει φοβάσαι;
Τι λες του λέω, αυτή την στιγμή την περίμενα όλη μου την ζωή.
Για πρώτη φορά χαμογέλασε. Καλά μου λέει, δεν θα αγγίξεις τίποτα, θα κρατάς μόνο αν θες τις χειρολαβές.
Δέθηκα στο αεροπλάνο με την βοήθεια κάποιου παιδιού και για πρώτη φορά, άκουσα και την επικοινωνία, Μήτσο ξεκινάω. Απάντηση Ντάξει.
Εγώ περίμενα να ακούσω τίποτα κωδικούς tango zulu sierra, τίποτα…
Μήτσο στρίβω και φεύγω… Ντάξει ο Μήτσος.
Βγαίνει φοράτος στον διάδρομο απογείωσης και εγώ καρφώνομαι στο κάθισμα, νοιώθοντας για πρώτη φορά, την ιπποδύναμη της τεράστιας Pratt @ Whitney μηχανής , που φοράει το κτήνος.
Η επικοινωνία αεροσκάφους Τανάγρας συνεχίστηκε στον ίδιο ρυθμό. Πάω στα 20 (20.000 πόδια) Απάντηση Ντάξει….
Είχαμε φτάσει περίπου κάπου Θεσσαλία, στα δεξιά μου έβλεπα τον Παγασητικό και εκεί στρίβει με πορεία 270 δηλαδη δυτικά προς το Ιόνιο.
Με ρώτησε για πρώτη φορά πως το νοιώθω και εκεί του το έπαιξα άνετος και του λεω, ντάξει του λέω, μια πτήση είναι που ένοιωσα στην απογείωση, κατά τα άλλα του λέω είναι μια απλή πτήση… Πρέπει να θύμωσε γιατί τον ακούω να λεει. Μήτσο πάει στα δύο και επανέρχομαι στα 20. Το νταξ’ του Μήτσου μονότονο, αλλά εγώ έχασα το φως μου.
Είχε κάνει μια πτώση από τα 20.000 πόδια στα 2.000 και μετά ανέβασμα, μέσα σε ελάχιστο χρόνο.
Να πω την αλήθεια εκτός της σκοτοδίνης που ένοιωσα, μετά έχασα κυριολεκτικά το φως μου.
Σχεδόν καγχάζοντας με ρώτησε , αυτό το ξαναέκανες και με Cesna;
Του λέω κατάλαβα ότι έκανες πτώση, αλλά έχασα το φως μου.
Μου απαντάει, αυτό θα το καταλάβεις.
Και μου κάνει δύο στροφές στον άξονα, μια αριστερά μια δεξιά και αυτό το κατάλαβα.
Ήταν εντυπωσιακό.
Σε 14 λεπτά περίπου, είχαμε ολοκληρώσει την βόλτα μας και προσγειωθήκαμε στην Τανάγρα. Σαφώς ήταν η μεγαλύτερη εμπειρία της ζωής μου και τον ευχαριστώ δημόσια.

Από πολύ μικρός ασχολήθηκα πολύ με την φωτογραφία. Πρώτη μου μηχανή μια μαύρη Kodac σε σχήμα κουτιού, που πρέπει να ήρθε στα χέρια μου, μάλλον εκβιαστικά, μιας και ο αδελφός μου δεν ασχολιόταν με τα … χειρονακτικά. Εκείνος ήταν καλό στα πόδια, γι αυτό έπαιζε καλή μπάλα

Ο Πατέρας ενός συμμαθητή μου, είχε ένα φωτογραφείο στην γειτονιά μου και μας βοηθούσε στους πρώτους μας πειραματισμούς και με τράβηγμα φωτογραφίας και με εμφάνιση και εκτύπωση. Επίσης πειραματιστήκαμε πολύ στις αυτοσχέδιες μηχανές, μέσα σ΄ ένα κουτί σπίρτα ή αλλού.
Στα 16 μου χρόνια, οι δικοί μου, μου χάρισαν μια κινηματογραφική μηχανή ,μηχανική, (κουρδιστή) λήψεως, 8mm απλή, της Zeiss ikon. Τράβηξα περίπου 50 φιλμς, έγχρωμα, χωρίς καμιά τεχνική βοήθεια. Μετά από τους πρώτους πειραματισμούς, τράβηξα αξιοπρεπείς ταινίες, που για μένα είναι σημαντικές, από απόψεων των ανθρώπων που αποθανάτισα.
Πέρασαν πολλά χρόνια για να πιάσω στο χέρι μου φωτογραφική μηχανή. Μέχρι το 2002, είχαν αγοράσει 2-3, μεταξύ των οποίων μία Zenith και μερικές Compact.

To 2002, ο αδελφός μου, μου έκανε ένα σπάνιο δώρο, την πρώτη μου ψηφιακή μηχανή.
Ήταν μια Sony DSC 717… Αυτή η μηχανή ένα χρόνο αργότερα, μου προσέφερε την μεγάλη συγκίνηση, όταν βραβεύτηκε φωτογραφία μου από τους επαγγελματίες φωτογράφους.
Σε μια δεκαετία έβγαλα χιλιάδες φωτογραφίες με διάφορες μηχανές. Όλες ψηφιακές πλέον. Μία απ’ αυτές διακρίθηκε σε παγκόσμιο διαγωνισμό της National Geographic.
Φυσικά δεν έχω καβαλήσει κανένα καλάμι, απλά αγαπάω την μοναδική αποτύπωση της στιγμής, όπως συμβαίνει σε χιλιάδες ερασιτέχνες, ειδικά τώρα με τις ψηφιακές μηχανές.

Θα γυρίσω μερικά μόλις χρόνια πίσω, σε μια ενασχόληση που μπήκε στην ζωή μου, εντελώς περίεργα…
Ασχολήθηκα για πρώτη φορά με το ξύλο σαν υλικό, πριν περίπου πέντε χρόνια.
Ξεκίνησα από αλλού και αλλά κατέληξα.
Ήθελα να φτιάξω μία γέφυρα για μία μακέτα τρένου και άθελα μου αυτή μου βγήκε σαν καράβι…
Με γοήτευσε αυτό και αμέσως δοκίμασα να φτιάξω την Αργώ, το πλοίο του Ιάσωνα και της Αργοναυτικής εκστρατείας. Είδα μερικές φωτογραφίες και ξεκίνησα, χωρίς σχέδιο με ένα κόφτη και μια κόλα απλή.
Έδειξα το πρωτόγονο αποτέλεσμα, στους φίλους της AcroBase, αυτοί από λεπτότητα μου είπαν ότι τους αρέσει και έτσι εγώ κάθισα και έφτιαξα τρεις τριήρεις στα κουτουρού, από μνήμης.
Μάλιστα την μία την έκανα και δώρο.
Δεν ήθελα και πολύ, κόλλησα το μικρόβιο και ήρθε και ένα βιβλίο με την διδακτορική διατριβή ενός έλληνα ναυπηγού και με συνεπήρε. Εκεί έμαθα για τους διαφόρους τύπους πλοίων, για την ναυπηγική τέχνη των Ελλήνων 5000 ετών και το κακό έγινε.
Θήτευσα για περίπου ένα μήνα, στο καρνάγιο ενός φανταστικού ανθρώπου, που πήγα και του είπα ότι θέλω να δω την δουλειά σας και αυτός με έβαλε να ξύνω πλοίο
Κανονικός εργάτης παρακαλώ χωρίς μισθό. Αυτός ο άνθρωπος, με μύησε στα μυστικά του, μ’ έκανε να καταλάβω τι σημαίνει ξύλο, το πόσο ζωντανός οργανισμός είναι. Μου μεταλαμπάδευσε όλη την αγάπη που είχε, για την δουλειά του. Την στοργή και το μεράκι του.
Πόση χαρά πήρε, ότι αρκετό καιρό μετά, του έκανα δώρο ένα μοντέλο τρεχαντηριού. Πήγαινε σ΄έναν έναν τους μαστόρους και έλεγε με θαυμασμό, αυτό το έκανε για μένα, ο ….μάστρο Στέλιος. Τέτοια προαγωγή από εργάτης σε μάστορα, δεν την περίμενα….

Ασχολήθηκα πάρα πολύ με το τρεχαντήρι και είχα δίπλα μου τους φίλους της AcroBase που με παρακινούσαν, είχαν και έναν φίλο σπουδαίο μοντελιστή από την Ρόδο, να μου λέει.
Αν δεν κάνει μια σωστή τριήρη, δεν θα γίνεις ποτέ μοντελιστής.
Έτσι ξεκίνησα σταδιακά, να κάνω αρχαϊκά πλοία, πρώτα την Αργώ, αυτή την φορά σωστή και με βάση σχεδίων. Μετά έκανα τρεις κατασκευές στις τρεις γνωστές εκδόσεις του Πλοίου της Κερύνειας.

Η κεντρική δοκιμή ήταν να κάνω την διήρη Σάμαινα, ήταν το crash test, πριν ξεκινήσω το τόλμημα, μιας Αθηναϊκής τριήρους.

Για πρώτη φορά ο Ρόδιος μοντελιστή φίλος και μέντορας μου, μου είπε καλά λόγια και με παρότρυνε να τολμήσω.

Η κατασκευή της τριήρους κράτησε 50 μέρες περίπου. Όταν την τελείωσα το σχόλιο του φίλου μου μοντελιστή, μου άνοιξε τα φτερά μου. «Θα είναι τιμή για μένα, να βάλω στην θέση της δικιάς μου τριήρους την δικιά σου κατασκευή».

Μέσα σε πέντε χρόνια, έχω κατασκευάσει περισσότερα από 40 πλοία. Μεταξύ αυτών, θρυλικά μοντέλα πολεμικών πλοίων της επανάστασης και μετά, όπως το μπρίκι Βασίλισσα Όλγα και το γολετόμπρικο Άρης. Και τα δύο τα έχω χαρίσει σε δύο νέα μέλη της οικογενείας μου, την Ολγούλα και τον Πανούλη.

Αυτές τις μέρες συμπλήρωσα τα 5000 χρόνια της Ελληνικής παραδοσιακής ναυπηγικής, με την κατασκευή δύο μινωικών πλοίων, (1600πΧ) και τριών πλοίων, της πρωτοκυκλαδικής εποχής (2800πΧ).


Η μικρή μου αναδρομή, θα κλείσει με κάτι τελευταίο που με έχει συνεπάρει.
Είναι η αγάπη που έχω για την γειτονιά μου την Κυψέλη. Μαζεύτηκα μερικοί γείτονες, που μερικοί έμεναν δίπλα μας και δεν τους ξέραμε και αποφάσισαν να κάνουν κάτι για την περιοχή τους.

Ξέρετε είναι πολύ δύσκολο, να πείσεις τον άλλο, ότι κάτι το προσπαθείς, χωρίς προσωπικό όφελος. Χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα, αξιώματα ή δουλειές.
Υπάρχει τόσο διστακτικότητα, εξ’ αιτίας των λαμόγιων που κυριαρχούν στην δημόσια ζωή, που ο κόσμος είναι δικαίως κουμπωμένος. Όμως ο κόσμος δεν είναι δίκαια κλεισμένος στο σπίτι του, αξιώνοντας από τον καναπέ του, όλα τα να κάνουν οι άλλοι.

Με πολλούς κόπους καταφέραμε να φτάσουμε κάπου αυτή την προσπάθεια, στο χέρι μας, είναι αυτή η προσπάθεια, να μην γίνει συνήθεια, γιατί η συνήθεια, οδηγεί στον εφησυχασμό και αυτός με την σειρά του στην αδιαφορία.

Κάναμε σημαντικές εκδηλώσεις, που μπορώ να πω, για όσους μας γνώρισαν, ανταποκρίθηκαν.
Αν και έχουμε έργο μόνο ενός χρόνου, δεν τα πήγαμε καθόλου άσχημα.

Προσωπικά ξεκίνησα από την ανάγκη μου, να βγαίνω στον δρόμο και να λέω μια καλημέρα ή καλησπέρα. Μου έλειψε αφάνταστα, με την απώλεια των μεγάλων ανθρώπων που γνωρίζαμε ή με τις μετακινήσεις άλλων, αυτή η αίσθηση της γειτονιάς.
Αυτό το καταφέραμε μπορώ να πω σ΄ ένα βαθμό, χαίρομαι όταν μου λένε μπράβο και αυτό το μπράβο, δεν το παίρνω πάνω μου, γιατί ανήκει σ’ όλους τους ανθρώπους , που πραγματικά ξεπερνάνε τον εαυτό του και πετυχαίνουν απίστευτα πράγματα.

Πιστεύω να κάνουμε κάτι πιο ουσιαστικό και πιο σπουδαίο, να αναγκάσουμε τους γειτόνους μας, να θεωρήσουν πόρτα τους, όχι την εξώπορτα του διαμερίσματος τους, αλλά πρώτα της πολυκατοικίας τους και μετά την πόρτα της γειτονιάς τους.

Στέλιος Χαμόδρακας
Μάρτιος 2013
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Xenios : 31-03-13 στις 22:10
Απάντηση με παράθεση
The Following 3 Users Say Thank You to Xenios For This Useful Post:
justin (31-03-13), maralin (02-04-13), Nikoscot (01-04-13)
  #2  
Παλιά 01-04-13, 07:18
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Χειμαρρώδες κείμενο. Γραφές του σήμερα, στο ανάβλεμμα του χθες, από το ημερολόγιο της ζωής.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην justin για αυτό το μήνυμα:
Xenios (01-04-13)
  #3  
Παλιά 01-04-13, 13:19
Το avatar του χρήστη Nikoscot
Nikoscot Ο χρήστης Nikoscot δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-01-17 17:24
Φύλο: Άντρας
Η διαθεσή μου τώρα:
Πλούσιο κείμενο γεμάτο εμπειρίες και εικόνες που με ταξίδεψαν
__________________
"We are all in the gutter, but some of us are looking at the stars." Oscar Wilde
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην Nikoscot για αυτό το μήνυμα:
Xenios (01-04-13)
Απάντηση στο θέμα


Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
 
Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης Αξιολογήστε αυτό το θέμα
Αξιολογήστε αυτό το θέμα:

Δικαιώματα - Επιλογές
You may not post new threads
You may not post replies
You may not post attachments
You may not edit your posts

BB code is σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι σε λειτουργία

Που θέλετε να σας πάμε;


Όλες οι ώρες είναι GMT +3. Η ώρα τώρα είναι 16:16.



Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.2
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.