Δικοί μου στίχοι και ποιήματα.

[justin]

Στη Βόιλα ;

Λες και δεν πέρασε μια μέρα στη Βόιλα μια Κυριακή,
ποιά είσαι κοπελιά μου σε ρωτούσα και μου' λεγες πως είσαι η ζωή.

Λες κι' ήταν χθες ανεστορούμαι στη γειτονιά την κάτω μια βραδιά
στην αγκαλιά μου σε κρατούσα σ' ένα παιχνίδι που το παίζανε παιδιά.

Τρυγούσαμε τα σύννεφα στης θάλασσας τη ζάλη,
στις φυσαλίδες του βυθού μεθύσει, παραζάλη.

Τις μαντινάδες στρίφωνα στις κοντυλιές της λύρας,
μερεμετούσα τις γραφές στ' απόκρυφα της μοίρας.

Και σήμερα περάσαν Γερανοί μια χάβρα όπως τότε η λαλιά τους,
λες κι' είναι ίδια η χθεσινή η ταχινή, στο ίδιο αραξοβόλι τα φιλιά τους.

Μου' πες πως ήσουν η ζωή κι' ήταν αλήθεια, κρυστάλλινο της βρύσης το νερό,
όμως θαρρείς δεν πέρασε μια νύχτα και βρίσκω το χαμόγελο σου παγερό.

Μια μέρα όλη κι' όλη κοπελιά μου κι' έγειρε ο ήλιος κι' άλλαξε θωριά,
το χρώμα των ματιών σου δεν θυμάμαι, στης Βόιλας τη βρύση μοναξιά...

Yiannis H.
30 Μαΐου 2019

[justin]

Τα στέκια τα παλιά τα ξεχασμένα...

Στα στέκια τα παλιά περνώ τα ξεχασμένα,
τα μάκρη και τα πλάτη τους κλουθώ,
να τα χαρώ να τα χαϊδέψω ένα ένα,
από τα μάτια τους το κάποτε να δω.

Από του χρόνου τον καιάδα ν' ανασύρω,
αστέγαστα κοχύλια αλήτικα πουλιά,
από τις κρήνες της ψυχής νάμα και μύρο,
τα παιδικά μου να δροσίσω τα φιλιά.

Παίρνω τα χνάρια μου σε θύμισες να βγούμε,
να ταξιδέψουμε σε άλλες light εποχές,
απ' το ξωκλήσι της ψυχής να δεηθούμε,
για τις μεγάλες τις δικές μου ενοχές.

Κλουθώ τα χνάρια μου στις χθεσινές αλάνες,
να' ανατρανίσω το ξυπόλυτο το λυκαυγές,
ματιές κλεφτές με τις ιτιές τις κλαίουσες τις πλάνες,
να φιληθούμε με όστριες, θαλασσινές πηγές.

Κι' αν τα σημάδια χάθηκαν του χθες, εγώ δεν φταίω.
Για τ' άγνωστο παιχνίδι της ζωής, λέξη δεν λέω.
Πέτρες κι' αν φύτρωσαν και βάτοι στο μεϊντάνι,
με της καρδιάς μου γράφω πάλι το μελάνι.

Yiannis H.