Acrobase  

Καλώς ήρθατε στην AcroBase.
Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase.
H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη.

Επιστροφή   Acrobase > Πολιτιστικά > Ελληνική παράδοση & Λαογραφία
Ομάδες (Groups) Τοίχος Άρθρα acrobase.org Ημερολόγιο Φωτογραφίες Στατιστικά

Notices

Δεν έχετε δημιουργήσει όνομα χρήστη στην Acrobase.
Μπορείτε να το δημιουργήσετε εδώ

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #31  
Παλιά 24-07-13, 17:37
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας


Η φωτογραφία είναι από την συλλογή του Μουσείου Μπενάκη.

Ο δικός μας φιστικάς, με το καροτσάκι και την ασετιλίνη, την έβγαζε έξω από τον θερινό κινηματογράφο Αττικόν, όταν ακόμα ήταν στην Πλατεία Κυψέλης.

Με όμορφα χωνάκια, φτιαγμένα από εφημερίδα, με μια δραχμούλα, σου γέμιζε το χωνάκι με αράπικο και σου έφτανε, μέχρι το τέλος της ταινίας. Φυσικά είχε και πασατέμπο, αφράτα στραγάλια με σταφίδες, αμύγδαλα και φιστίκια Αιγίνης.

Πάντα με συγκινούσε εκείνη η φλογίτσα της ασετιλίνης, λες και ήξερα από τότε, το μεταγενέστερο τραγούδι του Μάνου Λοίζου και του Λευτέρη Παπαδόπουλου «Σάββατο κι απόβραδο, με ασετιλίνη».

Σ.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην Xenios για αυτό το μήνυμα:
justin (24-07-13)
  #32  
Παλιά 26-07-13, 10:37
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Συνεντεύξεις...

Γιώργος Παπαδάτος - Μαθήματα ιστορίας στο Μοναστηράκι

Σήμερα Παρασκευή θα επισκεφθώ ένα ιστορικό παλαιοβιβλιοπωλείο στο Μοναστηράκι. Το «Ερατώ» στην οδό Θησείου 9: σπάνιες εκδόσεις, χάρτες, γκραβούρες… Ο Γιώργος Παπαδάτος είναι ο ιδρυτής και ψυχή του πολιτιστικού αυτού χώρου που λειτουργεί και ως χώρος συνάντησης και επικοινωνίας για ανθρώπους του πνεύματος και του πολιτισμού.

Βγαίνω από το μετρό στο Μοναστηράκι, με κατεύθυνση τον Άγιο Φίλιππο και την οδό Άστιγγος, για να φτάσω στην Θησείου. Αποφεύγω την κεντρική είσοδο του «Γιουσουρούμ» και την Πανδρόσου. Με ενοχλεί όλο αυτό το μοντέρνο συνονθύλευμα αγαθών που δεν έχει καμία σχέση με την Παλιά Αθήνα. Κατεβαίνω την Ερμού που διατηρεί ακόμη το χρώμα της. Είναι 10 πρωί και ο ήλιος καίει.

Στρίβω στην πλατεία Αβησσυνίας. Ούτε ένας πελάτης, έτσι για σεφτέ! Οι λιγοστοί παλαιοπώλες που απέμειναν κινούνται ράθυμα, με εμφανή αμηχανία. Τολμώ μια φωτογράφηση.

-Τα χάλια μας φωτογραφίζεις κύριος;! Πετάγεται μια «παλιά καραβάνα».
-Πως πάει; τον ρωτώ. Κάθε μέρα έτσι;
-Έτσι και χειρότερα. Κάνουμε κρα να δούμε πελάτη!
-Και τα Σαββατοκύριακα το ίδιο;
-Τα Σαββατοκύριακα μαζεύεται πιο πολύ κόσμος, κυρίως δικοί μας, αλλά και η πλατεία γεμίζει περιστασιακούς «παλαιοπώλες». Άντε να επιβιώσεις και να βγάλεις το νοίκι, 900 Ευρώ παρακαλώ για μια τρύπα!

Όλη η πλατεία είναι γεμάτη από μια ακαλαίσθητη σήμανση με ασβέστη και αρίθμηση, προφανώς για να ξέρει ο καθένας την θέση του και να μην έχουμε άλλα παρατράγουδα. Το όλο σκηνικό θυμίζει Καραγκιόζη στην πιο κιτς έκδοσή του…

Καταφεύγω στην «Ερατώ» και το ατμοσφαιρικό της περιβάλλον. Ο Γιώργος Παπαδάτος με υποδέχεται ευγενικά και προσπαθεί να καταλάβει το σκοπό της επίσκεψής μου. Interview για ιστοσελίδα! Πρωτόγνωρα πράγματα!

Μάθημα ιστορίας

Και το μάθημα ιστορίας αρχίζει: Ο Γιώργος Παπαδάτος είναι αυτό που τόσο σπάνια συναντάς όταν βγαίνεις να ψωνίσεις. Ξέρει τόσο καλά την δουλειά του που μπορεί για κάθε βιβλίο, ακόμη και στο πιο σκονισμένο ράφι, να σου πει την ιστορία του, τα χαρακτηριστικά της εποχής κατά την οποία εκδόθηκε και τις πιο σημαντικές ή ασήμαντες ίσως λεπτομέρειες που το συνοδεύουν. Ζωντανός θησαυρός για κάθε σοβαρό συλλέκτη.

-Τα βιβλία του 18ου Αιώνα για την Αθήνα είναι τα πιο ακριβά και δυσεύρετα. Είναι γραμμένα από φιλέλληνες ταξιδιώτες που αποτύπωσαν τις εμπειρίες τους σε ξένες, φυσικά, εκδόσεις, πολλές φορές συνοδευόμενες από χαλκογραφίες, που θεωρούνται οι φωτογραφίες της τότε εποχής και που δίνουν μια πλήρη εικόνα του πώς ήταν τότε η πόλη μας.

Από το 1820 και μετά αρχίζουν δειλά και οι δικές μας εκδόσεις στο Ναύπλιο, την Αίγινα και κυρίως την Ερμούπολη. Η θεματολογία είναι παρμένη κυρίως από την επανάσταση του ’21. Συνοδεύονται από χαρακτικά και είναι πολύτιμες πηγές γνώσης. Ταυτόχρονα εδραιώνονται και τα πρώτα ονόματα ιστορικών, κυρίως, συγγραφέων, όπως του Λάμπρου, του Πολυζωίδη και του Παπαρρηγόπουλου, που τροφοδοτούν με τα έργα τους τον εκδοτικό κόσμο.

100 χρόνια μετά έχουμε πλέον πλούσια λαογραφική ιστορία για την Αθήνα, αφού οι Αθηναιογράφοι πληθαίνουν και η χρήση της φωτογραφίας έχει ωριμάσει...
-Υπάρχει συλλεκτικό ενδιαφέρον για αντικείμενα από τα χρόνια της Παλιάς Αθήνας;

-Όχι μόνο υπάρχει, αλλά διαρκώς και μεγαλώνει. Μάλιστα έχει εδώ και καιρό διαμορφωθεί ένας ισχυρός κύκλος μεγάλων συλλεκτών όπως και ένας μεγαλύτερος, που τα βλέπει σαν επένδυση ή καμιά φορά και σαν μέσο επίδειξης! Με αρκετούς συλλέκτες είναι χαρά να συνεργάζεσαι. Είναι πολύ μορφωμένοι και κατατοπισμένοι για την χρονική περίοδο που τους ενδιαφέρει και ζητούν συγκεκριμένα έργα.

Οι παλαιοβιβλιοπώλες του Μοναστηρακίου

-Πόσοι παλαιοβιβλιοπώλες υπάρχουν στο Μοναστηράκι;

-Οι αμιγείς παλαιοβιβλιοπώλες δεν ξεπερνούν τους 30. Υπάρχουν φυσικά πολλοί περισσότεροι που, εκτός από βιβλία, πουλάνε και διάφορα άλλα αντικείμενα. Δυστυχώς δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να φτιάξουμε έναν σύλλογο παλαιοβιβλιοπωλών, συμπληρώνει με εμφανές παράπονο.

-Κύριε Παπαδάτο, το Διαδίκτυο έχει επηρεάσει την αγορά και το επάγγελμά σας;

-Ήταν ποτέ δυνατόν να μην το επηρεάσει; Μπέστε στις διευθύνσεις του abebooks.com, .uk, .fr, .de να δείτε τι γίνεται. Ο παράδεισος κάθε βιβλιοσυλλέκτη! Σ’εμάς, κάποια παλαιοβιβλιοπωλεία έχουν τη δική τους ιστοσελίδα. Τίποτε συλλογικό…

Η ενδιαφέρουσα συζήτησή μας διακόπτεται· μπήκε πελάτης. Βγάζω την φωτογραφική μου μηχανή. Την ώρα που είμαι έτοιμος να φωτογραφήσω το εξώφυλλο της Νέας Διαθήκης κατά το Βατικανό χειρόγραφο, που εκδόθηκε στο Λίβερπουλ το 1902 σε μετάφραση του Αλέξ. Πάλλη, ο κύριος Παπαδάτος μου φωνάζει από το γραφείο του:
-Ολόκληρος θρησκευτικός πόλεμος ξέσπασε στην Αθήνα με αφορμή την έκδοση του βιβλίου αυτού. 13 άτομα σκοτώθηκαν! Αιματοβαμμένο βιβλίο…



-Κύριε Γιώργο σας ευχαριστώ γι’ αυτή μας τη συνομιλία.

Πηγή: paliaathina.com
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Απάντηση με παράθεση
  #33  
Παλιά 28-07-13, 17:25
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Η πρώτη πισίνα της Αθήνας έγινε το 1880 -Μπάνια με μια δραχμή στο κέντρο της πόλης

Το θαλασσινό μπάνιο μπήκε σταδιακά στη ζωή των Αθηναίων μετά το 1870, ως τότε ήταν κατακριτέο. Ελάχιστοι ήταν οι τολμηροί κολυμβητές αφού η μόνη γνωστή παραλία ήταν στο Πασαλιμάνι και μέσα μεταφοράς δεν υπήρχαν.

Μια παράτολμη ιδέα εμπνεύστηκε ο μαθηματικός Αντώνιος Δαμασκηνός, με σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στη Σορβόνη ενώ εξέδωσε για ένα μικρό διάστημα μια μικρή εφημερίδα την Καρτερία. Δίδασκε Τριγωνομετρία στο τότε Σχολείο των Τεχνών, τον πρόδρομο του σημερινού Πολυτεχνείου και μη όντας ικανοποιημένος από τον μισθό της σχολής βάζει σε εφαρμογή ένα μεγαλόπνοο σχέδιο το 1880.

Εφερε νερό από την παραλία του Νέου Φαλήρου στο Μετς

Από ατμοκίνητο αντλιοστάσιο που εγκατέστησε στην παραλία του Νέου Φαλήρου, ξεκινούσαν μεταλλικοί αγωγοί που μέσω της (σημερινής) Λεωφόρου Συγγρού μετέφεραν θαλασσινό νερό στην περιοχή του Ιλισσού που βρίσκεται κοντά στο σημερινό Μετς.

Εκεί το νερό αφού έπεφτε σε δεξαμενή πλάτους 14 μέτρων και μήκους 80 μέτρων μοιραζόταν σε δύο δεξαμενές ώστε να γίνουν δύο ξεχωριστές «πισίνες» ανδρών και γυναικών. Οι δύο πισίνες περικλείονταν από ξύλινα δωμάτια και η σκάλα οδηγούσε απευθείας στο νερό χωρίς να είναι δυνατό το ...μάτι ενώ στον ίδιο χώρο οι Αθηναίοι θα ανακάλυπταν το ντους, άγνωστο σε αυτούς ως τότε.

Στον τεράστιο εξωτερικό χώρο της πισίνας είχε δημιουργηθεί πλατεία με μικρό ξενοδοχείο, καφενείο, αρκετό πράσινο για περίπατο καθώς και μουσικές ορχήστρες με ρυθμούς της εποχής.

Το αθηναϊκό κοινό μπορούσε να φτάσει στα λουτρά μέσω λεωφορείων που αναχωρούσαν από τις πλατείες Συντάγματος και Ομονοίας.

Η απλή είσοδος στα λουτρά ήταν 20 λεπτά, αν έπαιρνες τα απαραίτητα ρούχα και «ξαπλώστρα» κόστιζε 40 λεπτά ενώ το λεωφορείο μετ'επιστροφής κόστιζε 40 λεπτά, δηλαδή μπορούσες να απολαύσεις το μπάνιο σου με 1 δραχμή.

Ενθουσιασμός στην Αθήνα για τα λουτρά του Μετς

Αρχικά η ανταπόκριση του κόσμου στο πρωτοφανές εγχείρημα ήταν ενθουσιώδης με τους Αθηναίους να συρρέουν κατά ομάδες στις πολυτελείς εγκαταστάσεις που την είσοδό τους κοσμούσε ανάγλυφη παράσταση του Ποσειδώνα και της Αθηνάς.

Σύντομα όμως άρχισαν τα προβλήματα. Κατ'αρχάς το νερό δεν ανανεωνόταν συχνά με αποτέλεσμα ενώ στην αρχή ήταν δροσερό να μετατρέπεται στη συνέχεια σε αφόρητα ζεστό. Ομως το τελειωτικό χτύπημα έφερε η επιδημία τύφου που το 1881 σκότωσε 1.000 πολίτες και έστρεψε εναντίον των λουτρών τον Τύπο της εποχής αλλά και τους ανταγωνιστές που είχαν αρχίσει να δημιουργούν τις δικές τους υποδομές.

Την ίδια εποχή ξεκίνησαν τα λουτρά του Νέου Φαλήρου με την πρόσβαση να είναι πλέον ευκολότερη μέσω του τροχόδρομου.

Ο Δαμασκηνός εξακολουθεί να έχει φοβερές ιδέες


Ο Δαμασκηνός προσπαθεί να αξιοποιήσει το θαλασσινό νερό που χύνεται από την πισίνα όταν αλλάζει δημιουργώντας κοντά στα λουτρά καθαριστήριο βαρελιών κρασιού με τιμές πολύ χαμηλότερες από τις ως τότε. Προτείνει, επίσης, στον Δήμο Αθηναίων να χρησιμοποιήσει το θαλασσινό νερό για το ...κατάβρεγμα των δρόμων ως λύση στο τεράστιο πρόβλημα της σκόνης που έπνιγε τότε την Αθήνα.

Παρότι κάποια χρόνια αργότερα ο Δήμος θα χρησιμοποιήσει τελικά το θαλασσινό νερό για το κατάβρεγμα των δρόμων καθώς και για το πλύσιμο των σφαγείων ωστόσο απορρίπτει όλες τις ιδέες του Δαμασκηνού.

Ο μαθηματικός ο οποίος είχε ήδη απολυθεί από τη Σχολή βρίσκεται πλέον σε αδιέξοδο. Στα μέσα της δεκαετίας του 188ο μεταφέρει τα λουτρά στους Στύλους Ολυμπίου Διός αλλά ο κόσμος προτιμούσε πλέον τις εγκαταστάσεις του Φαλήρου οδηγώντας τον επιχειρηματία σε οικονομική καταστροφή και κλείσιμο της επιχείρησης.

Το θλιβερό τέλος μετά την πτώχευση

Ο Δαμασκηνός φεύγει απογοητευμένος για τη Γαλλία και επιστρέφει γηραιός στην Αθήνα όπου και πεθαίνει ξεχασμένος από όλους στο Γηροκομείο.







Πηγή: iefimerida.gr
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Απάντηση με παράθεση
  #34  
Παλιά 30-07-13, 18:21
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Συνεντεύξεις συνέχεια

Κουρείο Κολλάρου: Οι παραδοσιακοί μπαρμπέρηδες των Αθηνών





Σήμερα θα επισκεφθούμε στην οδό Απόλλωνος 12, κοντά στο παλιό Υπουργείο Παιδείας, το κουρείο όπου ο Γιώργος Κολλάρος και ο Γιώργος Παναγιωταράς συνεχίζουν απτόητοι μια παράδοση που φθάνει μέχρι τα χρόνια του Όθωνα. Δεν είναι οι μόνοι παραδοσιακοί μπαρμπέρηδες στην Αθήνα, αλλά έχουν μείνει τόσοι λίγοι που μετρώνται πλέον στα δάχτυλα του ενός χεριού: Ο Χρήστος ο Παυλάτος στην Ρόμβης, ο Γιώργος ο Γαλίτης στην οδό Αναργύρων στου Ψυρρή και ο κύκλος κλείνει με τον «Πρύτανι», 90χρονο πλέον, Πέτρο Φούκη στην Ευπόλιδος.

Όλοι τους έχουν κοινά χαρακτηριστικά. Ξεκίνησαν 12χρονα, αμούστακα αγόρια στην 1η βαθμίδα της μπαρμπέρικης συντεχνίας με τον τίτλο «παραγιός» ή «τσιράκι», από την τουρκική λέξη cirak. Συνέχισαν στην 2η βαθμίδα σαν «κάλφας». Κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Μάστορα έπρεπε, όταν δεν σκούπιζαν το μαγαζί ή δεν ξεσκόνιζαν το σακάκι του πελάτη, να παρατηρούν τις κινήσεις του μεγάλου δάσκαλου για να μάθουν την δύσκολη τέχνη του κουρέα. Κοπή μαλλιών απλή και καρέ, καθάρισμα αυχένος, ξύρισμα απλό και κόντρα και το πιο δύσκολο, το «σβήσιμο» με ψαλιδάκι… Και όταν το Αθηναϊκό μειράκιο γινόταν φέρελπις νέος, όταν ο Μάστορας έκρινε ότι ο κάλφας έγινε τόσο καλός επαγγελματίας που θα τιμούσε όλο το σινάφι, τότε τον έδιωχνε να πάει να βρει όσο πιο μακρύτερα γινόταν δουλειά σαν Μάστορας πια κι αυτός, γιατί βέβαια κανένας δικός του πελάτης δεν θα εμπιστευόταν το κούρεμα και το ξύρισμά του σε έναν πρώην κάλφα που γνώριζε από μικρό παιδί! Αμείλικτοι κανόνες και σιδερένια πειθαρχία που έβγαζαν επαγγελματίες από άλλο πλανήτη σε σχέση με σήμερα.

Τα λαϊκά κουρεία της Παλιάς Αθήνας, στο τέρμα Αιόλου

Προτού μπούμε στο μπαρμπέρικο της Απόλλωνος για «επιτόπια έρευνα» θα σας κατεβάσω στο τέρμα της Αιόλου, στα περίφημα «Σκαλάκια». Παρακαλώ κλείστε τα μάτια για να μεταφερθούμε νοερά στο σημείο όπου έδρασαν τα λαϊκά κουρεία της Παλιάς Αθήνας και να ξεκινήσουμε έτσι την αφήγησή μας από τη σωστή της αρχή. Βρισκόμαστε λοιπόν σε μια από τις «εισόδους» της Παλιάς Αγοράς. Την ονόμαζαν «Σκαλάκια» από τις πέντε-δέκα μαρμάρινες σκάλες που έπρεπε ν’ανέβεις για να μπεις στο «Πάνω Παζάρι». Εδώ ήταν μαζεμένα τα λαϊκά κουρεία, όπου οι παλιοί Αθηναίοι ξυρίζονταν και κουρεύονταν για λίγες πενταροδεκάρες.

Τα «Σκαλάκια» ήταν θαύμα ακαταστασίας και ξυριστικής τέχνης, όπου «ο ανερχόμενος την μαρμαρίνην αυτήν κλίμακα διά να ξυρισθή δεν διέφερε και πολύ από τον μάρτυρα που ανεβαίνει το ικρίωμα», γι’ αυτό και το περιρρέον σατυρικό δίστιχο:

Μεγάλος καλλιτέχνης κι’ ας λεν πως πετσοκόβει,
μύτες, αυτιά και γένια σ’ ένα λεπτό τα... κόβει.

Μια παλιά πολυθρόνα ή καρέκλα ή ακόμη και σκαμνί, κι ένας μικρός καθρέφτης ήταν όλος κι όλος ο εξοπλισμός του καταστήματος που βρισκόταν έξω στο «πεζοδρόμιο», διότι το κουρείο χωρούσε ίσα-ίσα τον ιδιοκτήτη του! Ο πελάτης κρατούσε κοντά στο πρόσωπό του το λεκανάκι, μέσα στο οποίο ο κουρέας έφτιαχνε τη σαπουνάδα. Παρά το συχνό ακόνισμα, το ξυράφι «προχωρούσε με μεγάλη δυσκολία». Ο κουρέας φορούσε συνήθως κόκκινη ποδιά και δεν ήταν λίγες οι φορές που «σταγόνες αίματος ανεφαίνοντο εις τας ωχράς παρειάς του ανθρώπου».

Οι πιο θαρραλέοι ζητούσαν και «κόντρα». Τότε ο κουρέας στήριζε το κεφάλι του πελάτη στο στήθος του και άρχιζε το πραγματικό γδάρσιμο, που πολλαπλασίαζε τα ελαφριά τραύματα του προσώπου! Αυτό βέβαια καθόλου δεν στενοχωρούσε κάποιους μάγκες, που γυρνούσαν με τα «νωπά τραύματα» σαν τάχατες από συμπλοκή, στη λοιπή παρέα, στην πλατεία Ηρώων του Ψυρρή.

Τα καλά κουρεία της Παλιάς Αθήνας

Αλλά ας δούμε τι γινόταν και στα καλά κουρεία που βρίσκονταν πιο πάνω, κοντά στο καφενείο «Η Ωραία Ελλάς», γωνία Ερμού και Αιόλου. Εδώ οι μπαρμπέρηδες είχαν ως «έμβλημά» τους μια νωπή πετσέτα, που κρεμόταν σαν σημαία στην άκρη ενός καλαμιού έξω από την πόρτα του μαγαζιού τους. Ειδοποιούσαν με αυτό τον τρόπο τους υποψήφιους πελάτες πως η πετσέτα απλώθηκε και στεγνώνει, περιμένοντας τον επόμενο πελάτη. Επομένως, καθαριότητα και υγιεινή ήταν εξασφαλισμένες! Βεβαίως, όταν τελείωνε το ξύρισμα, ξεχνούσαν για λίγο τα περί υγιεινής. Τόσο λίγο, μέχρι να προλάβουν να χύσουν με γρήγορες κινήσεις στο δρόμο τα βρόμικα νερά και τις σαπουνάδες… Μετά, όλα επανέρχονταν σε κανονική ροή!

Μιλώντας για «υγιεινή», ένας περιηγητής έγραψε το 1896 στις ταξιδιωτικές του σημειώσεις ότι είδε κουρείς, οι οποίοι για να κάνουν σαπουνάδα έφτυναν στα πρόσωπα των πελατών τους. Καταλαβαίνετε τι σάλος επακολούθησε!

Το τακτικό ξύρισμα ένδειξη… θηλυπρέπειας

Γενικά, όμως, θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι οι τότε μπαρμπέρηδες φυτοζωούσαν. Γένια και μουστάκι θεωρούνταν εκείνες τις εποχές ιδιαίτερο σημάδι ανδρισμού, επομένως το ψαλίδισμά τους γινόταν αραιά και που. Όσοι τώρα δεν είχαν γένια, ξυρίζονταν κάθε 15 μέρες, αφού και το τακτικό ξύρισμα θεωρούνταν θηλυπρεπές! Έτσι, λοιπόν, η συμπαθής τάξη των κουρέων βελτίωνε το λιγοστό εισόδημά της εκτελώντας και χρέη οδοντοβγάλτη. Ακόμη, «έκοβε» και βεντούζες και φυσικά πουλούσε ζωντανές βδέλλες, αφού η αφαίμαξη συστηνόταν θερμά από τους κομπογιαννίτες σε πολλές περιπτώσεις... «νοσηλείας». Δεν ήταν σπάνια η εικόνα, στις προθήκες των κουρείων να επιδεικνύονται μέσα σε γυάλες βγαλμένα δόντια, ιδιαίτερα οι φρονιμίτες, σημάδι του «σταθερού χεριού» του οδοντοβγάλτη-μπαρμπέρη.

Νομίζω όμως ότι ήρθε η ώρα να μεταφερθούμε στο σήμερα και ν’ακούσουμε τι θα μας πει ο κύριος Κολλάρος...

Επίσκεψη-Ινκόγκνιτο…

Είχα την πρόνοια να μη δηλώσω απ’την αρχή την ερευνητική μου ιδιότητα, ώστε ν’απολαύσω εκ του φυσικού την ατμόσφαιρα του μαγαζιού και την τέχνη των δυο μαστόρων του.

Σε μια από τις 60 χρόνων και πλέον «καρέκλες» του, καθόταν ένας κλασικός «φίφτυ-του» -όπως αποκαλούσαν οι πρόγονοί μας τους μεγαλύτερους σε ηλικία- παραδοσιακός ευπατρίδης, που είχε αφεθεί για ξύρισμα στα χέρια του κυρίου Παναγιωταρά. Τι ξύρισμα ήταν αυτό, Θεέ μου. Και να η κόντρα, και να η άλλη κόντρα και να τα χαϊδέματα του προσώπου με λοσιόν και κρέμα και δώσ’ του από την αρχή. Πάλι καλά που δεν του είπε στο τέλος το κλασσικό «και γαμπρός»!

Κάθισα στην «καρέκλα» του κου Κολλάρου. «Γάτα» ο δικός σου, κατάλαβε την ανυπομονησία μου και μου σφύριξε για εισαγωγή:

-Ο κύριος που μόλις βγήκε ήταν ο Άδωνις Κύρου της «Εστίας».

Εκάθησα λοιπόν στ’αβγά μου, χωρίς πολλά σου-μου, αφέθηκα στην εμπειρία του Μάστορα και ταξίδεψα για λίγο σε κάποιες άλλες εποχές:

Οι Μάστορες της οδού Απόλλωνος

-Ξεκίνησα το ’53 σ’ένα κουρείο της οδού Σγουρή που έψαχνε για παραγιό. Τότε δεν υπήρχαν σχολές. Έπρεπε να ακούς τον Μάστορα, να παρατηρείς τις κινήσεις του και να μαθαίνεις σιγά-σιγά. Οι μπαρμπέρηδες τότε έκαναν και άλλες δουλειές. Έριχναν την πίεση όσων είχαν πρόβλημα με βδέλλες που τις διατηρούσαν σε μεγάλες γυάλες. «Έκοβαν» βεντούζες, βγάζανε και δόντια. Τα έχω δει όλα αυτά με τα μάτια μου.

Εκείνα τα χρόνια ο κόσμος ξυριζόταν καθημερινά στο κουρείο. Κούρεμα κάθε 15 και «σβερκάκι» ενδιάμεσα την εβδομάδα. Παίρνανε τηλέφωνο 3 μέρες νωρίτερα για ραντεβού. Τα καλά μαγαζιά τα καταλάβαινες από τον αριθμό των «καρεκλών». Παλιά μαγαζιά, όπως του Καρβουνόπουλου στην Ομόνοια και του Χαμαράκη, είχαν από 20 «καρέκλες»! Θυμάμαι, σαν παραγιός, κουβαλούσα 70 πετσέτες την ημέρα μόνο για ξύρισμα. Πολλή δουλειά! Για να ξεσκάσουμε λίγο το μεσημέρι, βγαίναμε στα σοκάκια και παίζαμε τόπι καμωμένο από ρετάλια γούνας που μας δίνανε οι γουναράδες από τα γύρω εργαστήρια. Το κουρείο ήτανε τόπος συνάντησης. Εδώ συζήταγαν οι έμποροι της Ερμού. Εδώ έκλειναν δουλειές. Εδώ σχολίαζαν τα πολιτικά και την κοινωνική επικαιρότητα.

-Πως τα βλέπετε τα πράγματα σήμερα;

-Έχουμε γεμίσει κομμωτές. Οι νέοι ανοίγουν ανδρικό-γυναικείο κομμωτήριο και δουλεύουν με μηχανές. Δεν ξέρουν να ξυρίζουν, δεν ξέρουν κλασσικό κούρεμα. Ποιος έρχεται σε μας να μάθει παραδοσιακό κουρείο; Σε ποιους θα παραδώσουμε; Σα να μη φτάνουν αυτά, μας έχουν ταράξει και οι απεργίες. Κάθε τρεις και λίγο το Σύνταγμα «κλείνει» και μ’αυτό κι εμείς! Όταν λειτουργούσε το Υπουργείο Παιδείας, ερχόντουσαν τα παιδιά στη Μητροπόλεως κι εμείς δουλεύαμε κανονικά. Δεν έκλεινε ποτέ ολόκληρη η περιοχή. Τώρα νέκρα…

Χαιρετώ τους αγαπητούς φίλους. Ούτε σε μένα είπαν «και γαμπρός». Πολιτική του μαγαζιού φαίνεται! Φεύγοντας, ρίχνω μια τελευταία ματιά στην βιτρίνα: Βουρτσάκια με φυσική τρίχα που μπορεί να τα δουλέψεις ίσαμε και 30 χρόνια. Λουριά για ν’ακονίσεις την φαλτσέτα. Μπουκαλάκια με ψεκαστήρα για την κολόνια, τσατσάρες, ξυράφια μιας άλλης εποχής. Άραγε θα τα ξαναδούμε σε κουρείο ή θα τα ψάχνουμε στην Αβησσυνίας;

Όταν γύρισα σπίτι η γυναίκα μου επέμεινε να μάθει «πού επιτέλους κουρεύτηκα έτσι»!







Πηγή: paliaathina.com
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Απάντηση με παράθεση
  #35  
Παλιά 05-08-13, 09:35
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας


Κώστας Μαρτζούκος - Η Παλιά Αθήνα και η Ιστορία της μέσα από τη Διαφήμιση

Ο Κώστας Μαρτζούκος είναι δημοσιογράφος, σύμβουλος επικοινωνίας και ερευνητής της ιστορίας της ελληνικής Διαφήμισης. Μαζί με τον Φιλήμονα Παπαπολύζο έγραψε και εξέδωσε το 1997 το ιστορικό λεύκωμα «Hellads, Η Ελλάδα μέσα από την Διαφήμιση (1940-1989)», που σημείωσε μεγάλη εκδοτική επιτυχία. Ανακαλύπτοντας σαν γνήσιος ερευνητής και συλλέκτης που είναι, ένα «ανάγνωσμα» που εκφώνησε ο λόγιος Μιχαήλ Λάμπρος τον Φεβρουάριο του 1894 στον Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός», με θέμα «Η Ρεκλάμα εν Ελλάδι», επιμελήθηκε αμέσως την έκδοσή του, χαρίζοντάς μας έτσι μια ματιά στο πρώτο κείμενο για την ελληνική Διαφήμιση!

Η επιλογή του τόπου της συνάντησής μας δεν ήταν τυχαία. Από τον 7ο όροφο ενός κτιρίου επί της οδού Αμαλίας είχα την ευκαιρία να θαυμάσω, προτού ξεκινήσει η συνέντευξη, το μαγικό αυτό κομμάτι της πόλης που ξεκινά από την Βουλή και συνεχίζει με τον Εθνικό κήπο (-Ας είναι καλά η Αμαλία που τον δημιούργησε, μου ψιθυρίζει ο συνομιλητής μου), το Ζάππειο, το Στάδιο, τις Στήλες του Ολυμπίου Διός, την Πύλη του Αδριανού, την Ακρόπολη με τ’ Αναφιώτικα και την Πλάκα στα πόδια της…

Η διαφήμιση ως μέσο νοσταλγίας

-Μελετητής και εφαρμοστής συνάμα, της διαφημιστικής επικοινωνίας. Τι σας τράβηξε σ’αυτή την κάπως σπάνια ενασχόληση, κ. Μαρτζούκο;

-Η Διαφήμιση, προσπαθώντας να είναι επίκαιρη, καταγράφει την ιστορία της ζωής μας. Διασώζει το εφήμερο και συγκρατεί τη μνήμη κάθε χρονικής στιγμής, έτσι ώστε, όταν αυτή ξεδιπλώνεται, να προκαλεί ευθυμία, συγκίνηση και νοσταλγία. Μελετώντας την ιστορική εξέλιξη της διαφήμισης, συμβάλλει κανείς στην αυτοσυνειδησία της καθημερινότητάς μας.

-Πως φτάσατε στο σπάνιο αυτό ντοκουμέντο;

-Φαίνεται ότι η διάλεξη του Λάμπρου στον «Παρνασσό» ήταν συναρπαστική. Όχι μόνο η ελκυστικότητα του θέματος, αλλά και η προσωπικότητα του ρήτορα καταγοήτευσαν το κοινό. Η δημοσιότητα που πήρε η εκδήλωση τις επόμενες μέρες ήταν ιδιαίτερα θετική. Η εφημερίδα π.χ. «Το Άστυ» έγραψε:

«Σπανίως ηκούσαμεν φαιδρότερον, ωραιότερον, διασκεδαστικότερον ανάγνωσμα από του βήματος του «Παρνασσού». Το ακροατήριον –πυκνότατον ακροατήριον πράγματι και εκλεκτότατον, εγέλα διαρκώς, έναν γέλωτα νευρικόν, ακράτητον, από εκείνον ο οποίος αφήνει ύστερα την κόπωσιν, την εξάντλησιν της απολαύσεως».

Με τέτοια δημοσιότητα δεν ήταν και πολύ δύσκολο να εστιασθεί το «διαμαντάκι». Τα υπόλοιπα ήταν θέμα συστηματικής αναζήτησης και.. λίγης τύχης.

-Μήπως ο ενθουσιασμός ήταν λίγο υπερβολικός;

-Κάθε άλλο. Δεν ήταν μόνο η ιδέα της διάλεξης που ήταν πρωτότυπη, αλλά και η προετοιμασία κι ο χειρισμός της. Αναδιφώντας τις αγγελίες, τις «ειδοποιήσεις» και τις ρεκλάμες της εποχής (όπως λέγονταν τότε οι διαφημίσεις), ο Λάμπρος άθροισε ουσιαστικά την ιστορία της ελληνικής διαφήμισης από τα χρόνια του Όθωνα ως τις μέρες του και, μέσα από αυτήν, κατέγραψε τα ήθη, τη νοοτροπία και τη συμπεριφορά των Ελλήνων, σχολιάζοντάς την με «ιδιαίτερο» τρόπο.

Ο όρος «ρεκλάμα» και οι πρώτοι διαφημιστές

-Είχα την εντύπωση ότι δεν θα άκουγα τη λέξη ρεκλάμα το 1894.

-Γιατί; Η λέξη «ρεκλάμα» από το γαλλικό «reclamer» που σημαίνει αναφωνώ-διακηρύσσω, είναι η εικονογραφημένη εμπορική καταχώρηση Τύπου, όρος που άρχισε να χρησιμοποιείται ήδη τη δεκαετία του 1880.

-Ποιοι ήταν οι διαφημιστές της τότε εποχής;

Την πρώιμη εποχή της Παλιάς Αθήνας, περίπου δηλαδή μέχρι το 1895, τα κείμενα τα έγραφαν οι ίδιοι οι συντάκτες των εφημερίδων (κύριο μέσο δημοσιότητας εκείνες τις εποχές). Αργότερα ασχολήθηκαν και επώνυμοι λογοτέχνες με διαφημιστικά κείμενα. Δειλά-δειλά άρχισαν μάλιστα να προστίθενται και εικαστικά στοιχεία, όπως σχέδια και γκραβούρες, δανεισμένα ή επηρεασμένα από τον ξένο Τύπο. Έτσι, στην ενημερωτική όψη της Διαφήμισης, προστέθηκε και η δημιουργικότητα.

-Ποια ήταν τα διαφημιστικά μέσα της εποχής;

-Διαβάζοντας το κείμενο της διάλεξης, ο αναγνώστης έχει την αίσθηση ότι η διαφήμιση ήταν παντού. Τη συναντά κανείς στην προφορική της μορφή με τους γραφικούς τελάληδες, τη συναντά στις αγγελίες, τις ειδοποιήσεις και τις τοιχοκολλήσεις των δρόμων, στις επιγραφές και τους καταλόγους ξενοδοχείων και εστιατορίων, στα άσματα της εποχής, σε προπόσεις κοινωνικών συναθροίσεων, σε δημόσιους επαίνους γιατρών και κρατικών λειτουργών, ακόμη και σε «ευχαριστήρια» μνημόσυνων και κηδειών!

-Πίστευε ο κόσμος στα διαφημιστικά μηνύματα ή ήταν επιφυλακτικός;

-Στο μέγεθος που οι διάφορες υπερβολικές «υποσχέσεις» δεν συνέπιπταν πάντα με την πραγματικότητα, η διαφήμιση υπέφερε από την αναξιοπιστία της. Θα προσέθετα ακόμη ότι, κάποια ζημιά γινόταν ακόμη κι από τους ίδιους τους δημοσιογράφους που, θεωρώντας τις εφημερίδες τους «ιδεολογικές σημαίες», αντιμετώπιζαν τη ρεκλάμα με περιφρόνηση «ως ταπεινόν μέσον εμπορικής συναλλαγής».

-Μιλήσατε προηγουμένως για τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο ο ομιλητής σχολίαζε τα διαφημιστικά δρώμενα της εποχής του. Τι εννοούσατε;

-Αντλώντας πολύτιμο υλικό από τις εφημερίδες της εποχής του, ο Λάμπρος βρίσκει την ευκαιρία να καυτηριάσει με κομψότατη ειρωνεία και λεπτό χιούμορ τα ήθη του Νεοέλληνα, τον μιμητισμό του, την επιδειξιομανία του, την ξενομανία του, την νεοπλουτίστικη συμπεριφορά του, την επαρχιώτικη ροπή προς το μεγαλείο και γενικότερα, την ματαιοδοξία που διέτρεχε τότε τον δημόσιο και ιδιωτικό βίο.

-Μέσα από τόσα σπαρταριστά παραδείγματα που περιέχει αυτή η ομιλία, σας έκανε κάτι ιδιαίτερη εντύπωση;

-Σημειώστε το εξής παράδοξο: Ενώ οι Αθηναίοι είναι ιδιαίτερα επιφυλακτικοί, δύσπιστοι, ακόμη και φιλύποπτοι απέναντι στην άμεση διαφήμιση, δεν κρύβουν την λατρεία τους στην έμμεση μορφή της. Δηλαδή στη διοχέτευση προσωπικών πληροφοριών στις εφημερίδες, κοινοποιώντας τα οικογενειακά τους σε συνδυασμό με κάποια προβολή, όπως π.χ. ευχαριστίες στον επώνυμο γιατρό που τους έκανε καλά σε συνδυασμό βεβαίως με την πλήρη περιγραφή της πάθησης!

Πηγή: paliaathina.com
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην justin για αυτό το μήνυμα:
Xenios (05-08-13)
  #36  
Παλιά 18-09-13, 17:46
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας


(Οι Παλιοί Αθηναίοι γνωρίζουν τον Κινηματογράφο)

Μέχρι το 1898 δεν υπήρχε κινηματογράφος στην Αθήνα. Μάλιστα, τα περιοδικά της εποχής έγραφαν ότι, αν κάποιος είχε τον τρόπο να προβάλει ταινία, θα δοκίμαζε μεγάλη έκπληξη βλέποντας τους Αθηναίους να τρέπονται σε φυγή, αφού θα νόμιζαν ότι βρίσκονται σίγουρα προ μιας «εισβολής φαντασμάτων» στην πόλη! Θα επακολουθούσαν δε σε κάθε περίπτωση αγιασμοί κι εξορκισμοί για να φύγουν τα κακά και πονηρά πνεύματα.

Αλλά και το 1898 που έγινε η πρώτη πραγματική προβολή στο «Βαριετέ», τα πράγματα πολύ λίγο διαφοροποιήθηκαν:

«Μετά ολιγόλεπτον αναμονήν, τα φώτα έσβυσαν, η πλατεία του θεάτρου εβυθίσθη εις σκότος και το μυστηριώδες κουτί, φωτιζόμενον από ένα ερυθρόν λαμπτήρα, ήρχισε να βρυχάται. Όλοι εστράφησαν προς αυτό περιδεείς. Μια φωνή εξερράγη εις τα πρώτα καθίσματα.

– Ανοίγει η αυλαία...

»Και η μεν αυλαία δεν είχε ανοίξει, αλλά το ρυπαρόν πανί δεν υπήρχε πλέον εις την θέσιν του. Το είχε διαδεχθή ένα ημιδιαφανές κακοφωτισμένον τελάρο, όπισθεν του οποίου εκινούντο παράδοξες μουτζούρες και σκιές... Ελαφρός ψίθυρος ηγέρθη εις την πλατείαν. Οι Αθηναίοι απελάμβανον την πρώτην ταινίαν...».

Με αυτό τον παραστατικό τρόπο θα μας περιγράψει ο χρονογράφος το γεγονός. Φυσικά, με τέτοια κακή ποιότητα εικόνας, οι Αθηναίοι δεν ξαναπάτησαν και η επιχείρηση ναυάγησε.

Οι πρώτοι χώροι όπου παρουσιάστηκε με επιτυχία κινηματογραφικό θέαμα, ήταν η πλατεία Συντάγματος και το Ζάππειο. Φορητά μηχανήματα στήνονταν, το καλοκαίρι κυρίως, στα καφενεία του Ζαχαράτου και της Αίγλης κι από το 1904 που πρωτολειτούργησαν, συγκέντρωναν πολύ κόσμο με τις συστηματικές προβολές τους. Οι προβολές αυτές συνεχίστηκαν μέχρι το 1915. Από το 1906 έγινε πιο οργανωμένη προσπάθεια στο «Αττικόν», όπως αναφέρει ο Καιροφύλας στο βιβλίο του «Η Αθήνα και οι Αθηναίοι», με προβολή μικρής διάρκειας ταινιών, πρωτόγονης ποιότητας και περιεχομένου!

Οι σκηνές ήταν «οικογενειακού και εξοχικού βίου» κι ελλείψει υποτίτλων στα ελληνικά, ένας υπάλληλος του θεάτρου είχε αναλάβει την επεξήγηση των σκηνών στο φιλοθεάμον κοινό: «Παις μικρός παίζων με τον πατήρ του...». Η ίδια η σάλα του θεάτρου ήταν πτωχική, ενώ στην είσοδο, ένας βρομιάρης κράχτης χτυπούσε συνεχώς ένα κουδούνι προσκαλώντας το κοινό στο θέαμα!

Ήδη από το 1907, αφού διαπιστώθηκε ότι το είδος έχει πέραση, άρχισαν να λειτουργούν στην Αθήνα 30 πρόχειροι, καλοκαιρινοί κινηματογράφοι, ενώ τα θέατρα, για να μη χάσουν πελατεία, πλούτιζαν τις παραστάσεις με μικρής διάρκειας προβολές, πέραν του κανονικού προγράμματος. Το 1911, οι ευρωπαϊκές ταινίες με γαλλικούς υποτίτλους είχαν κατακλύσει την Αθήνα.

Μέχρι το 1925, που καθιερώθηκαν οι ελληνικοί υπότιτλοι, ο νεαρός περιγραφέας των σκηνών του έργου ήταν απαραίτητος. Δίπλα του προστέθηκε ένα πιάνο. Αργότερα, ολόκληρη ορχήστρα, για μεγαλύτερη δραματοποίηση του έργου!

Το 1913 χτίστηκε το «Παλλάς» στη Σταδίου κι έτσι ξεκίνησαν και κανονικές, χειμερινές προβολές. Ακολούθησαν το «Νέον», το «Ροζικλαίρ» κ.ά. Το 1920, σύμφωνα με τον «Οδηγό του Ιγγλέση», λειτουργούσαν 6 χειμερινοί κινηματογράφοι και 4 θερινοί. Το 1938 οι χειμερινοί είχαν φτάσει τους 26 και οι θερινοί ξεπερνούσαν τους 60!

Η μικρή αυτή εισαγωγή θα βοηθήσει καλύτερα τον αναγνώστη να καταλάβει την αξία του άρθρου που ακολουθεί και που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΑΘΗΝΑΙ» το 1912. Σε πολλά σημεία ο άγνωστος αρθρογράφος έχει προβλέψει σωστά:

«Δεν υπάρχει πλέον πλατεία, οικόπεδον, ανοικτός χώρος, εις τον οποίον άνθρωποι άφωνοι και σιωπηλοί, βυθισμένοι μέσα εις το σκότος, να μη παρακολουθούν αγωνιωδώς τας εικόνας που εναλάσσονται γοργά επάνω εις ένα πανί τεντωμένον μεταξύ δύο παλουκιών.

Ο κινηματογράφος δεν ώρμησεν ακόμη εις την κρεβατοκάμαράν μας. Αλλά παντού αλλού ήλθε, εκάθησε, εγκαθιδρύθη ως κατακτητής. Πηγαίνομεν ταπεινοί υπήκοοι και αδιαμαρτύρητοι να του προσφέρωμεν τον κεφαλικόν φόρον που μας ζητεί.

Μέχρι τινός είχε κάποιαν υπερηφάνειαν. Ήθελε μίαν μεγάλην και κεντρικήν πλατείαν, ένα θέατρον που να χωρή πολύν κόσμον. Τώρα καταλήφθη από μανίαν δημοτικότητος. Δεν εννοεί ν'αφήση γωνίαν. Έφθασεν εις τον Άγιο Παντελεήμον, κατέβη εις την Νέαν Σφαίραν, εσκαρφάλωσεν εις την Δεξαμενήν και κάμνει λουτρά εις το Παλαιόν Φάληρον.

Φεύγει εμπρός του κατησχυμένος ο Καραγκιόζης πλέον. Έως τώρα υπέφερε πολύ από τον κινηματογράφον το άλλο θέατρον, το έμψυχον. Θιασάρχαι και ηθοποιοί διεμαρτύροντο ότι είνε αδύνατον να συναγωνισθούν προς τους σιωπηλούς αυτούς καλλιτέχνας, οι οποίοι επάνω εις το πανί παριστάνουν ολόκληρα δράματα χωρίς να ζητούν μισθόν. Έγειναν μάλιστα και διαβήματα να σταματήση εις κάποια λογικά όρια ο χάρτης των κατακτήσεων του κινηματογράφου.

Αλλά τώρα, το θηρίον αυτό, αφού έφαγε το θέατρον ετράπη προς τον Καραγκιόζην. Ιδού ότι τον εξεπάτωσε από την Δεξαμενήν εις την οποίαν χρόνια τώρα είχε στημένην την έδρα του. Γύρω από τον σταθμόν του σιδηροδρόμου Πελοποννήσου, δύο θεατράκια κινδυνεύουν να κλείσουν. Και εις το Παλαιόν Φάληρον, όπου άλλοτε κάποιος Καραγκιόζης συνώδευε με την παράξενην φωνήν του το ψιθύρισμα των κυμάτων, εγκατεστάθη κινηματογράφος και Καραγκιόζης δεν τολμά να ξεμυτίση πλέον.

Εις την κρεβατοκάμαράν μας (σ.σ. σαν να προαισθάνεται κάτι και επιμένει) δεν εισήλθεν ακόμη ο κινηματογράφος. Αλλά ότι θα αποτελέση μέρος του προγράμματος των εσπερίδων που δίδονται εις τα σπίτια, δεν υπάρχει αμφιβολία. Θα του είμεθα ευγνώμονες αν ξερριζώση τουλάχιστον και το πόκερ».

(Πράγματι τα επόμενα χρόνια γέμισε η Αθήνα μικρά μηχανήματα προβολής εικόνων, κυρίως Γαλλικής προέλευσης, και ήταν ιδιαίτερα της μόδας οι ιδιωτικές προβολές στα κοσμικά σαλόνια)

Πηγή: paliaathina.com
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην justin για αυτό το μήνυμα:
Xenios (18-09-13)
Απάντηση στο θέμα


Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
 
Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
You may not post new threads
You may not post replies
You may not post attachments
You may not edit your posts

BB code is σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι σε λειτουργία

Που θέλετε να σας πάμε;


Όλες οι ώρες είναι GMT +3. Η ώρα τώρα είναι 20:22.



Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.2
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.