Το λευκό μου περιστέρι
Στα τριάντα ταχυδρομικά μου περιστέρια με το φυσικό τους χρώμα, ένα ξεχώριζε, όχι μόνο πως ήταν λευκό μα ήταν και πάρα πολύ φιλικό μαζί μου και δεν θα το πιστέψετε μόλις πλησίαζε το αμάξι μου στην είσοδο του κτήματος μου «κολλούσε» στο πλέγμα περιμένοντας με, να το χαϊδέψω ήθελε και να του δώσω λίγο ψωμί που πάντα είχα στην τσέπη μου.
Σήμερα έφτασα εκεί γύρω στις έντεκα, πάντα πριν ανοίξω την είσοδο έριχνα και μια ματιά στο χώρο των περιστεριών μου, το λευκό μου περιστέρι δεν με περίμενε φτερουγίζοντας πάνω στο πλέγμα, πλησίασα με αγωνία, καθόταν στην είσοδο της φωλιάς του κοιτάζοντας με, το πήρα στα χέρια μου και το χάιδεψα, με κοίταξε άλλη μια φορά και έκλεισε τα μάτια του για πάντα.
Δεν το πρόλαβα, το δάκρυ θέλω να πω…
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
|