Acrobase  

Καλώς ήρθατε στην AcroBase.
Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase.
H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη.

Επιστροφή   Acrobase > Άνθρωπος και Κοινωνία > Οικογένεια και παιδί
Ομάδες (Groups) Τοίχος Άρθρα acrobase.org Ημερολόγιο Φωτογραφίες Στατιστικά

Notices

Δεν έχετε δημιουργήσει όνομα χρήστη στην Acrobase.
Μπορείτε να το δημιουργήσετε εδώ

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #31  
Παλιά 11-05-13, 08:25
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
παρέα το Σαββατοκύριακο!

Μέσα από τα μάτια ενός παιδιού
Ο εικονογράφος Pierrette Diaz, συνδυάζει την αθωότητα και τη φαντασία των παιδιών μέσα από υπέροχα illustrations.











Πηγή

Παιδική Χορωδία Δ.Τυπάλδου - Ξημερώνει




διονύσης σαββόπουλος το κοκοράκι



Mazoo and the Zoo - H Gata



Παιχνίδια που παίζαμε παλιά στις αυλές και στους δρόμους.


Τα χελωνάκια

Τα χελωνάκια είναι παιχνίδι που παίζεται με μπάλα.
Παίζεται με δύο και πάνω παιδιά. Πρέπει να υπάρχει τοίχος. Τα παιδιά που το παίζουν μπαίνουν σε σειρά και κάνουν «ουρά».
Όταν έρχεται η σειρά ενός παιδιού πετάει την μπάλα στον τοίχο και πηδάει για να περάσει η μπάλα κάτω απ' τα πόδια του. Εάν τον ακουμπήσει η μπάλα, καίγεται και πάει και στέκεται όρθιος μπροστά στον τοίχο. Αν καούν όλοι και μείνει μόνο ένας τότε δίνει την μπάλα σ' εκείνον που κάηκε πρώτος. Εκείνος παίρνει την μπάλα και τη χτυπάει στον τοίχο. Αν την πιάσει αυτός που δεν κάηκε ο άλλος που κάηκε βαράει άλλες δύο φορές. Άμα δεν μπορέσει να βγει ο πρώτος που κάηκε συνεχίζει ο δεύτερος και πάει λέγοντας. Εάν κάποιος μπορέσει και βγει τότε συνεχίζει με αυτόν που είναι έξω. Αν καεί κάποιος απ' τους δύο τότε αρχίζουν πάλι τα ίδια.

Τα βαρελάκια

Κάθονταν όλοι σε απόσταση και σκυμμένοι ο ένας πιο ψηλά από τον άλλο.
Ένα παιδί άρχιζε να πηδά από τον έναν στον άλλο.
Έβαζε τα χέρια του στην πλάτη του παιδιού και αν τον ακουμπούσε λίγο, έχανε.
Άμα δεν έχανε, έμπαινε πρώτος στη σειρά και συνέχιζε ο τελευταίος.
Οι κούκοι
Τρεις παίχτες πήγαιναν από μια μεριά και στήνανε " κούκους " (με μεγάλες πέτρες).
Σε μεγάλη απόσταση από αυτούς πήγαιναν άλλοι τρεις και κάνανε το ίδιο.
Ο κάθε ένας από κάθε ομάδα έπαιρνε τρεις πέτρες και προσπαθούσε να πετύχει
τους " κούκους ". Όποιος δεν πετύχαινε τους "κούκους" πήγαινε στην άλλη ομάδα και έπαιρνε έναν στην πλάτη του.
Αν δεν τα κατάφερνε και τον έριχνε στη διαδρομή, τότε έχανε και η ομάδα του.

Τα μανιταράκια


Τα μανιταράκια παίζονται από τέσσερα άτομα και πάνω. Τα παιδιά βγάζουν κάποιον να «φυλάει». Αυτός μετράει μέχρι το δέκα και αρχίζει να κυνηγάει. Όταν πάει να πιάσει κάποιο παιδί, τότε αυτό το παιδί κάθε¬ται κάτω. Έτσι εκείνος που κυνηγάει δεν μπορεί να το πιάσει.
Για να ξανασηκωθεί κάποιο παιδί πρέπει κάποιο άλλο παιδί να περάσει από πάνω του. Όταν όλοι έχουν κάτσει κάτω και μείνει μόνο ένας όρθιος, αυτός δεν πρέπει να κάτσει κάτω γιατί θα τα «φυλάει ».
Αν καταφέρει να πιάσει αυτόν που έμεινε τον κάνει να φυλάει αυτός. Ενώ αν καταφέρει, αυτός που έμεινε όρθιος, να περάσει πάνω από κάποιο παιδί, το παιχνίδι συνεχίζεται.
Τον πρώτο τελικά που θα καταφέρει να πιάσει, θα είναι ο επόμενος που θα τα φυλάει.

Κορώνα ή γράμματα

Ο αρχηγός μιας ομάδας ρωτάει τον άλλο αρχηγό: Τι θέλεις κορώνα ή γράμματα; Κι αυτός διαλέγει. Ο πρώτος ρίχνει στριφτά το κέρμα (νόμισμα) στον αέρα. Μόλις πέσει κάτω, κοιτάζουν ποια όψη είναι από πάνω κερδίζει δε και παίζει πρώτος εκείνος που μάντεψε την κορώνα ή τα γράμματα.

Για μεγάλα παιδιά...

Ο ΣΠΑΓΓΟΡΑΜΕΝΟΣ (1967)

__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Απάντηση με παράθεση
  #32  
Παλιά 14-05-13, 13:44
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Μια νέα αρχή (We are the world)-Παιδική Χορωδία Σπύρου Λάμπρου



Παιχνίδια που παίζαμε παλιά στις αυλές και στους δρόμους.
(Συνέχει)

Ποντικάκι

- Ποντικάκι, έβγα έξω.
- Δε θα βγω.
- Έχω κρέας να σου δώσω.
- Δεν το θέλω.
- Κι αν σε πιάσω;
- Πιάσε με.
(Τα παιδιά κυνηγιούνται. Αυτός που θα το πιάσει γίνεται ποντικάκι)

Τα τσιγαροποτά

Τα τσιγαροποτά είναι σαν κυνηγητό. Διαλέγουμε έναν παίκτη για να κυνηγήσει όλους τους άλλους. Όταν ο παίκτης κυνηγήσει έναν άλλον, τότε ο άλλος μπορεί να πει μία μάρκα ποτού ή τσιγάρου και να μείνει ακίνητος, έτσι ώστε ο παίκτης που κυνηγάει να μη μπορεί να τον πιάσει. Αν οι περισσότεροι παίκτες έχουν πει μάρκες (ποτών ή τσιγάρων) και είναι ακίνητοι, οι υπόλοιποι μπορούν να ακουμπήσουν έναν από τους παίκτες και να πουν την λέξη «νερό». Με αυτόν τον τρόπο ελευθερώνουν τους παίκτες που έχουν πει μάρκες (ποτών ή τσιγάρων ). Αυτό γίνεται μέχρι ο παίκτης που κυνηγάει πιάσει όλους τους άλλους που παίζουν.

Ήλιος ή βροχή

Ο ένας αρχηγός παίρνει μια πλακίτσα (κομματάκι πλακερής πέτρας) τη φτύνει στη μια μεριά (όψη) και ρωτάει τον δεύτερο αρχηγό: Τι θέλεις, ήλιο ή βροχή; (άβρεχη ή βρεγμένη) κι εκείνος δηλώνει. 0 πρώτος ρίχνει στριφτά την πλακίτσα στον αέρα και πέφτει στη γη με τη μια όψη. Κερδίζει εκείνος που μάντεψε.

Πίκο Πίκο

Ένας τα φυλάει και ένα από τα παιδιά βαράει μια μπάλα που έχουν τοποθετήσει μέσα σε κύκλο. Μόλις χτυπηθεί η μπάλα, αυτός που φυλάει τρέχει να την πιάσει ενώ οι άλλοι κρύβονται.
Πιάνει τη μπάλα και την στήνει πάλι μέσα στον κύκλο. Αμέσως ξενινάει να ψάχνει τους άλλους. Όταν ανακαλύψει κάποιον πάει στον κύκλο, σηκώνει το πόδι του πάνω από τη μπάλα και λέει : «πίκο πίκο» στο όνομα αυτού που είδε.
Αν όμως όσο ψάχνει προλάβει κάποιος να βαρέσει τη μπάλα ελευθερώνονται όλοι και τα ξαναφυλάει πάλι ο ίδιος.
Τελειώνει το παιχνίδι όταν ανακαλύψει όλους όσους κρύβονται.

Βάδισμα

Οι αρχηγοί των δυο ομάδων βαδίζουν ο ένας απέναντι του άλλου συγχρόνως, από απόσταση 2-3 μέτρων και μετρούν με τα πόδια τους κολλημένα εναλλάξ 1, 2, 3, 4 κτλ. ώσπου να κολλήσουν (ενωθούν) τα δάχτυλα των ποδιών τους. Κερδίζει εκείνος που τα δάχτυλα του ποδιού του θα πλησιάσουν γρηγορότερα στα δάχτυλα του άλλου.

Τα κοκόρια

Τα παιδιά σχηματίζουν μικρούς κύκλους κάτω στο έδαφος.
Σε κάθε κύκλο μπαίνουν μέσα δύο παιδιά, με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος τους. Προσπαθούν να σπρώξουν το ένα το άλλο μόνο με το πλάι και χωρίς την επέμβαση των χεριών. Όποιο παιδί κατορθώσει να βγάλει τον αντίπαλό του έξω από τον κύκλο, κέρδισε. Το παίζουν παιδιά της προσχολικής ηλικίας.

Το κρυφτό

Ένα παιδί με το πρόσωπο σε τοίχο ή δέντρο, μετράει ως το 100 ανά 5. Μόλις τελειώνει το μέτρημα προσπαθεί να βρεί τους κρυμμένους. Αν κάποιος προλάβει και πάει στο μέρος που καθόταν αυτός που μετράει και φωνάξει φτου ξελευθερία σε όλους, τότε ελευθερώνονται όλα τα παιδιά. Ξαναφυλάει ο ίδιος. Αν αυτός που φυλάει τους δει και τους φτύσει όλους, ο πρώτος που θα βρει τα φυλάει.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Απάντηση με παράθεση
  #33  
Παλιά 16-05-13, 19:14
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Βιολέτες για μια εποχή (1985)
Τάσος Λειβαδίτης

Κάποτε μια νύχτα θ' ανοίξω τα μεγάλα κλειδιά των τρένων για να περάσουν οι παλιές μέρες
οι κλειδούχοι θα 'χουν πεθάνει, στις ράγιες θα φυτρώνουν
μαργαρίτες απ' τα παιδικά μας πρωινά
κανείς δεν έμαθε ποτέ πως έζησα,
κουρασμένος από τόσους χειμώνες
τόσα τρένα που δε σταμάτησαν πουθενά,
τόσα λόγια που δεν ειπώθηκαν
οι σάλπιγγες βράχνιασαν, τις θάψαμε στο χιόνι
που είμαι;
γιατί δεν παίρνω απάντηση στα γράμματα μου;
κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ' την τύχη ή τις αντιξοότητες,
αλλά απ' αυτό το πάθος μας για κάτι πιο μακρινό
κι ο αγέρας που κλείνει απότομα τις πόρτες και μένουμε πάντοτε έξω
όπως απόψε σε τούτο το έρημο τοπίο που
παίζω την τυφλόμυγα με τους νεκρούς μου φίλους.
Όλα τελειώνουν κάποτε.
Λοιπόν, αντίο!

Τα πιο ωραία ποιήματα δε θα γραφτούν ποτέ...

---------------------------------------------------------

Παιχνίδια που παίζαμε παλιά στις αυλές και στους δρόμους.

(Συνέχεια)

Ο λύκος και το αρνί


Τα παιδιά σχηματίζουν κύκλο πιασμένα απ' τα χέρια. Ένα παιδί κάνει τον λύκο, που στέκει απ' έξω, και άλλο το αρνί. Ο λύκος κοιτάζει αγριωπά το αρνί και λέει: «Αν μπω μέσα;». «Αν βγω έξω;» λέει τ' αρνί. Μπαίνει λοιπόν ο λύκος μέσα στον κύκλο και το αρνί βγαίνει και ο λύκος το κυνηγάει. Ο λύκος επιτρέπεται να πιάσει το αρνί μόνον, όταν είναι έξω από τον κύκλο. Μέσα στον κύκλο δεν επιτρέπεται.
Σε παραλλαγή του ίδιου παιχνιδιού ο λύκος και τ' αρνί βρίσκονται μέσα στον κύκλο, αλλά του λύκου του δένουν τα μάτια και κυνηγάει το αρνί στα τυφλά. Πότε - πότε ένα παιδί του κύκλου τραβάει το αυτί του αρνιού και τότε εκείνο κάνει: «Μπεε!» και ο λύκος κατατοπίζεται πού βρίσκεται και προσπαθεί να το πιάσει.
Το παιχνίδι παίζεται με όσους παίχτες θέλετε. Τα παιδιά κάθονται στη σειρά και ο πρώτος λέει μία λέξη στο αυτί του δεύτερου, ο δεύτερος στον τρίτο, ... έτσι ώστε να φτάσει στον τελευταίο. Αν ο τελευταίος βρει την αρχική λέξη, τότε πηγαίνει μπροστά και λέει τη δική του.

To γερμανικό

Στο γερμανικό υπάρχουν δύο εξωτερικοί παίκτες και οι υπόλοιποι εσωτερικοί. Οι εξωτερικοί προσπαθούν να σημαδέψουν τους μέσα παίκτες, χωρίς η μπάλα να σκάσει κάτω. Αν ο εσωτερικός παίκτης πιάσει την μπάλα, παίρνει τη θέση του εξωτερικού που την έριξε. Παλιά οι μανάδες φτιάχνανε μπάλες από παλιές κάλτσες που τις γέμιζαν με κουρέλια και μετά τις έραβαν.

Τα τσιγκάκια

Τάπες ή καπάκια από πορτοκαλάδες. Με τα λιγότερα δυνατά κτυπήματα πρέπει να διανύσουν μια απόσταση συγκεκριμένη ως προς το μήκος και το φάρδος του διαδρόμου.

Στρατιωτάκια ακούνητα, ακίνητα κι αγέλαστα

Η ομάδα των παιδιών τα βγάζει για να δούνε ποιος τα φυλάει και αυτό στέκεται σε απόσταση με το πρόσωπο στον τοίχο λέγοντας: " Στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα και αγέλαστα". Μόλις αυτός γυρίσει προς τα παιδιά που βρίσκονται σε απόσταση πίσω απο την πλάτη του και κάνουν διάφορες κινήσεις πρέπει να μείνουν ακίνητα.
Εκείνος τότε θα περιδιαβεί ανάμεσά τους με σκοπό να τα κάνει να κουνηθούν ή να γελάσουν, χωρίς όμως να τ' ακουμπήσει. Αν κάποιος κουνηθεί τον βγάζει απο το παιγνίδι. Το ίδιο επαναλαμβάνεται μέχρι να μείνει ο τελευταίος, ο οποίος και καλείται να τα φυλάξει.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 18-05-13 στις 09:38
Απάντηση με παράθεση
  #34  
Παλιά 18-05-13, 09:47
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας


Ένα παιχνίδι που χάθηκε, είναι και οι βόλοι. Ήταν φτιαγμένοι από πηλό και βαμμένοι με χρώματα. Ας δούμε δυο πολύ δημοφιλή παιχνίδια με βόλους:
ΤΡΙΓΩΝΑΚΙ: Χαράζουμε στο χώμα ένα τρίγωνο και μέσα σ' αυτό ο κάθε παίχτης βάζει δυο-τρεις από τους βόλους του. Σε μια απόσταση 4-5 μέτρων στήνεται μια πέτρα, ο μπάστακας. Τα παιδιά ρίχνουν τους βόλους τους προς τον μπάστακα και όποιος φτάσει πιο κοντά παίζει πρώτος. Ο παίχτης ρίχνει με τον αντίχειρα το βόλο του στο τρίγωνο με σκοπό να χτυπήσει έναν από αυτούς που είναι μέσα και να τον βγάλει έξω, οπότε και τον κερδίζει. Εάν κάποια στιγμή χάσει και ο βόλος του μείνει μέσα στο τρίγωνο, ο αμέσως επόμενος παίχτης χτυπώντας το βόλο κερδίζει όλους όσους είχε μαζέψει ο προηγούμενος ως τώρα.
Η διαδικασία με τον μπάστακα είναι η ίδια, αυτή τη φορά όμως οι βόλοι στήνονται σε ευθεία γραμμή ο ένας δίπλα στον άλλο. Ο πρώτος στη σειρά λέγεται μάνα και ο δεύτερος παραμάνα. Αν χτυπήσεις κάποιον από τους δύο αυτούς βόλους, παίρνεις όλους όσους είναι στη σειρά μετά από αυτούς.
Σχόλιο: Θα μου επιτρέψουν τα παιδιά να κλείσω για λίγο τα μάτια μου και να ταξιδέψω στο χθες, στους δικούς μου πήλινους βόλους στις μπίλιες όπως τις λέγαμε στην Κρήτη. Τις φτιάχναμε από ένα χώμα γαλάζιο (Μπλάβο) και τις ψήναμε στο τζάκι (Παραστιά) για να γίνουν σκληρές, να αντέξουν στα χτυπήματα των άλλων παιδιών.



Να ξαναγύριζαν τα χρόνια πίσω…

Το ποίημα που ακολουθεί γράφτηκε τώρα και σας ζητώ συγνώμη αν μπερδευτήκατε στα στενά του σοκάκια.
Η αλήθεια είναι πως κι’ εγώ μπερδεύτηκα αναζητώντας τη χαμένη μου μπίλια…


Μια μπίλια, μιας εποχής…

Ο ήλιος του μεσημεριού την πέτρα έσκιζε.
Κάτω απ’ τη σκιάδα της μουριάς, το εργαστήρι για τις πήλινες μπίλιες.
Ποτέ, του ολόγιομου φεγγαριού δεν έμοιασαν.
Κι’ έσπασαν στα παιχνίδια όλες.

Και πέρασαν τα χρόνια.

Μόνο μια ξέμεινε στο βάθος της τσέπης, του κοντού παντελονιού μου.
Είπα να την κρατήσω μα την ξέχασα και λυπήθηκα.
Οι γυάλινες μπίλιες, με τα περίεργα χρώματα, την προσπέρασαν.
Κι’ έμεινε κάπου εκεί στο χώμα το «μπλάβο» κόκκινη από τη φωτιά
της «παραστιάς» που ψήθηκε για να αντέξει στο ανοιξιάτικο παιχνίδι.
Μα δεν πρόλαβε, χάθηκε.

Και πέρασαν τα χρόνια.

Άγνωστοι περαστικοί το χώμα έσκαψαν γύρω της,
παιδικές μαργαρίτες να φυτέψουν, μα χάθηκαν, δεν υπάρχουν.
Ποτέ δεν έμαθα, αν το χρώμα που την έβαψα με τα όνειρα μου,
είναι ακόμα πανωφόρι επάνω της.
Βράχνιασαν και οι βοριάδες μανιασμένα να ξεφυσούν μπας και τη βρουν.
Λαχάνιασαν κι’ οι καταιγίδες μπας και την πνίξουν.

Και πέρασαν τα χρόνια

Που να’ ναι τώρα, οι αναμνήσεις έγιναν σύννεφα σκόνης.
Στον αραμπά του χρόνου δεν υπάρχουν πλέον κενές θέσεις.
Όμως θα την ήθελα στα χέρια μου, να τη χαϊδέψω.
Κι’ αν το χρώμα της για πάντα έχει χαθεί, ας γίνει δάκρυ, μελάνι.
Τα καλύτερα ποιήματα, στο πέπλο των αναμνήσεων γράφονται.

Yiannis H.

18/5/2013
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Απάντηση με παράθεση
  #35  
Παλιά 18-05-13, 10:03
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
Οι βόλο και τα γκαζάκια, εκείνες οι υπέροχες γυάλινες μπίλιες με τα πανέμορφα χρώματα.

Θα πρέπει να ήμουν 4-5 χρονών, ο αδελφός μου, μου είχε χαρίσει κάτι βόλους και 3-4 γκαζάκια όπως τα λέγαμε. Δεν γινόταν παιγνίδι μ' αυτά.

Μια μέρα πήγα στον πατέρα μου, με κατεβασμένο κεφαλάκι, σουφρωμένα χείλη και αφήνοντας και ένα δάκρυ να κυλήσει (το ήξερα ότι μ΄αυτή την φάτσα ότι και να ζητούσα θα το έπαιρνα) και του λέω, όλοι οι φίλοι μου έχουν γκαζάκια, μόνο εγώ δεν έχω.

Που να αντέξει ο άνθρωπος ;;;

Την άλλη μέρα μου έφερε δύο διχτάκια με 200 αστραφτερές γυάλινες μπίλιες, με όλα τα χρώματα τις ίριδας.

Θα πρέπει να σας πω, ότι όπως τα περισσότερα παιδικά μου παιγνίδια, τις έχω κρατήσει μέχρι σήμερα.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
  #36  
Παλιά 22-05-13, 07:58
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Η Ρούλα και η Σταμάτεια

Γραμμένο από μια οχτάχρονη συγγραφέα

Η Ρούλα και η Σταμάτεια
(Ασπασία Παλληκαρίδου, 8 ετών - Φλώρινα)

Μια φορά και έναν καιρό
σε έναν πολυσύχναστο δρόμο της Κίτρινης Πόλης ζούσαν δύο άσπονδες φίλες:
η Ρούλα -από το Γρηγορούλα- και η Σταμάτεια.
Κατοικούσαν μόνιμα στο ίδιο φανάρι και προειδοποιούσαν τους πεζούς διερχόμενους για το αν έρχονται ή όχι αυτοκίνητα. Κι ενώ ήταν ολόιδιες, είχαν και σημαντικές διαφορές, τόσο στην εμφάνιση όσο και στο χαρακτήρα.

Η Ρούλα ήταν στρογγυλή και φορούσε ένα καταπράσινο φόρεμα. Πάντοτε βιαστική και αυστηρή φώναζε με την τσιριχτή φωνή της:

- Εμπρός, γρήγορα, περάστε, πριν έρθουν τα αυτοκίνητα και σας χτυπήσουν.
- Άντε κοριτσάκι, μη στέκεσαι.
- Γρήγορα σκυλάκι, θα σε πατήσουν.
- Α, αν δεν ήμουν εδώ, σκεφτόταν, τι θα γινόταν με όλους αυτούς τους απρόσεκτους ανθρώπους; Σίγουρα θα τους πατούσαν τα αυτοκίνητα. Θα πρέπει να με ευγνωμονούν...

Η Σταμάτεια από την άλλη πλευρά ήταν πάντα νωχελική και νυσταγμένη. Ήταν ντυμένη με ένα κατακόκκινο φόρεμα και μιλούσε ευγενικά μα πάρα πολύ αργά:

- Παρακαλώ σταματήστε. Τώρα πρέπει να περιμένετε γιατί θα περάσουν τα αυτοκίνητα.
- Ααχ, λίγο ακόμα παρακαλώ. Μανούλα, κράτα το μωράκι σου να μη βγει στο δρόμο.
- Περίμενε γιαγιάκα. Θα σου πω εγώ πότε να ξεκινήσεις. Α, να ένας κύριος. Βοηθάτε παρακαλώ, κύριε, την καημένη τη γιαγιούλα; Ευχαριστώ πολύ.

Στα διαλείμματα της δουλειάς τους, δηλαδή όταν δεν περνούσε κόσμος από εκεί, οι δύο φίλες μιλούσαν μεταξύ τους: πότε «ευγενικά»:

Ρ: Γλυκιά μου, πώς τα πας: Πολύ κόκκινη είσαι σήμερα. Μήπως έχεις πυρετό; Εγώ ενδιαφέρομαι για σένα. Μήπως να σου φέρουμε γιατρό; Δε μιλάς σήμερα.
Σ: Εγώ, μια χαρά είμαι. Εσύ κοντεύεις να τρελλαθείς από τη βιασύνη σου. Αν δεν είχες εμένα τι θα έκανες!

...και πότε όχι τόσο «ευγενικά»:

Ρ: Άντε, κοκκινομουρίτσα, ακόμα κρατάς τον κόσμο; Άστους να πάνε στη δουλειά τους. Είσαι αργόσχολη, βαρετή και χαζή!
Σ: Εσύ είσαι πράσινη από την κακία σου και επικίνδυνη. Δεν ξέρεις ότι τα αυτοκίνητα δεν σταματούν εύκολα και μπορεί να χτυπήσει κανείς; Ανόητη, δεν σου ξαναμιλάω!

Μια μέρα πέρασε από το δρόμο ένα μικρό κοριτσάκι, όμορφο, εξυπνούλικο και πολύ ζωηρό. Είχε χάσει το δρόμο του και ήταν λυπημένο. Όταν είδε το φανάρι σταμάτησε και το κοίταξε σκεφτική.

Ρ: Τι κοντοστέκεσαι μικρό κοριτσάκι; Δε βλέπεις πώς λάμπει το πράσινο χρώμα μου; Άντε πέρνα λοιπόν...

- Μα πού να πάω; Ρώτησε το κοριτσάκι. Έχασα το δρόμο μου και φοβάμαι πολύ.

Σ: Πώς σε λένε καλό μου κοριτσάκι; Ρώτησε τότε η Σταμάτεια που μόλις είχε ανάψει την κόκκινη φορεσιά της.

- Με λένε Ασπασάκι, απάντησε το κοριτσάκι.
Σ: Και πού πηγαίνεις;

- Πηγαίνω στον παιδικό σταθμό. Έχουμε σήμερα αποκριάτικη γιορτούλα.

Σ: Γι΄ αυτό είσαι τόσο ωραία ντυμένη; Τι είσαι αλήθεια;

- Χιονάτη. Ντύθηκα την αγαπημένη μου πριγκίπισσα των παραμυθιών. Φοβάμαι όμως ότι χάθηκα. Είπε το Ασπασάκι και ένα δάκρυ κύλησε από τα όμορφα μάτια του.

Ρ: Γιατί κλαις μυξιάρικο; Δεν ξέρεις ότι τα παιδάκια δεν κυκλοφορούν μόνα τους στο δρόμο; Πού είναι η μαμά ή ο μπαμπάς σου;

Σ: Πάψε να μιλάς έτσι άκαρδη. Στενοχωρείς το Ασπασάκι.

- Έχει δίκιο η Ρούλα, κλαψούρισε το Ασπασάκι. Έφυγα από το σπίτι κρυφά, γιατί νόμιζα ότι μπορούσα μόνη μου να βρω το σχολείο μου και να, που τώρα χάθηκα και μου λείπει το σπίτι μου. Θέλω το μπαμπά μου!!. Έσκουξε τώρα πια το μικρό παιδάκι.

Σ: Σίγουρα θα σε ψάχνει η μαμά σου. Μείνε μαζί μας για λίγο. Μπορεί να έρθει να σε βρει. Α, να η δασκάλα του παιδικού, η κυρία Μαρίνα. Κυρία δασκάλα, το βλέπετε το Ασπασάκι; Μπορείτε να το πάρετε γιατί χάθηκε και να ειδοποιήσετε τους γονείς του που θ' ανησυχούν;

- Και βέβαια, είπε η καλή δασκάλα και αγκάλιασε το κοριτσάκι που σταμάτησε αμέσως να κλαίει. Μόνο θέλω μια χάρη, Ασπασάκι μου.

- Ό,τι θέλεις κυρία. Και σε ευχαριστώ που βρέθηκες εδώ.

- Θέλω, τώρα που θα πάμε στο σχολείο, να διηγηθείς σε όλα τα παιδιά το πάθημά σου για να τους γίνει μάθημα.

- Ω ναι, θα τους πω ποτέ να μη φεύγουν από τους γονείς τους και πάντα να προσέχουν στο δρόμο. Να σταματούν στο φανάρι και να υπακούν στη Ρούλα και στη Σταμάτεια. Από σήμερα έχω δυο καινούργιες φίλες. Θα πω σε όλα τα παιδιά τα χαρίσματά τους και...θα ήθελα κι εγώ μια χάρη κυρία.

- Τι, κοριτσάκι μου;

- Να έρθουμε μια μέρα όλοι μαζί για να γνωρίσουν και τα άλλα παιδιά τη Ρούλα και τη Σταμάτεια. Σίγουρα θα είναι πολύ χρήσιμη η γνωριμία μαζί τους.

- Εντάξει, απάντησε η δασκάλα, έσκυψε και αγκάλιασε το κοριτσάκι. Τότε η Ρούλα ξέσπασε σε ένα δυνατό χειροκρότημα, ενώ η Σταμάτεια δεν έκρυψε ένα ζεστό δάκρυ που λαμπύρισε στο κατακόκκινο πρόσωπό της.

Ο Σταμάτης και ο Γρηγόρης, - τα φανάρια των αυτοκινήτων -, χαμογελούσαν και χαιρετούσαν το μικρό κοριτσάκι, που σαν τη Χιονάτη των παραμυθιών είχε χάσει το δρόμο της, όχι στο δάσος αλλά στον αυτοκινητόδρομο και που η αγάπη των καλών ανθρώπων και η αγνή καρδούλα της την έσωσαν για άλλη μια φορά

Πηγή
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Απάντηση με παράθεση
  #37  
Παλιά 23-05-13, 08:39
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Παραμύθια του κόσμου

Η μικρή ρωγμή


Μια φορά και έναν καιρό...
ένας Σουλτάνος έχτισε ένα παλάτι στην καρδιά της ερήμου.
Έφερε εργάτες και όλα τα αναγκαία υλικά ξοδεύοντας 100.000 δηνάρια.
Το παλάτι ήταν υπέροχο με χρυσούς και αργυρούς τρούλους και πυργίσκους, με καταπράσινους κήπους και σιντριβάνια, καρποφόρα δέντρα και πουλιά.
Τα δωμάτια ήταν επιπλωμένα και διακοσμημένα με μεγάλη χλιδή αλλά και καλό γούστο.

Όταν ήταν τελειωμένο πια κάλεσε τους βεζίρηδές του, τους άρχοντες και τους μεγιστάνες του για τα εγκαίνια. Ήρθαν όλοι φέρνοντας δώρα για τη γιορτή.
Ο Σουλτάνος, αφού τους ξενάγησε παντού δείχνοντας όλες
τις ομορφιές του παλατιού του, τους έβαλε να καθίσουν μαζί του
σε μια αίθουσα για να φάνε και να πιούνε.
Τους ρώτησε όλους να πούνε τη γνώμη τους -κατά πόσο υπήρχε κάποια λεπτομέρεια, κάποια παράλειψη που να χρειαζόταν διόρθωση.
Όλοι μίλησαν με εγκωμιαστικά λόγια και κανείς δεν ανέφερε
κανένα ελάττωμα, κανένα ψεγάδι.

Μόνο ένας γέροντας ιερωμένος δεν έλεγε τίποτα ωσότου τελικά ο Σουλτάνος τον πίεσε και αυτόν να μιλήσει.
«Σουλτάνε μου», του είπε με σεβασμό, «χίλια να 'ναι τα χρόνια σου για κάθε μέρα μου, όμως υπάρχει ένα μικρό ελάττωμα, μια μικρή ρωγμή, στο οικοδόμημά σου.
Αν δεν υπήρχε αυτή η ρωγμή το παλάτι σου θα ήταν ανώτερο και από τον παράδεισο.»

«Δε βλέπω καμιά ρωγμή, καμιά παράλειψη!», είπε οργισμένος ο Σουλτάνος.
«Εσύ δεν ξέρεις τίποτα από αρχιτεκτονική και
προσπαθείς τώρα να κάνεις επίδειξη με ανοησίες.»

«Έχεις δίκιο, πολυχρονεμένε μου! Εγώ δεν ξέρω τίποτα από αρχιτεκτονική,
μα η ρωγμή υπάρχει. Όλοι την έχουν αμελήσει και κανείς δεν μπορεί να τη διορθώσει. Δεν τη βλέπετε λόγω της αλαζονείας σας. Μιλώ για τη ρωγμή μέσα από την οποία έρχεται ο άγγελος του Θανάτου, ω Σουλτάνε μας!
Τι γίνεται όταν έρθει εκείνος; Ποιος θα τον σταματήσει;
Δεν υπάρχει καμιά τέχνη που να κάνει άφθαρτο το φθαρτό,
ούτε πλούτος που να φράξει τη ρωγμή εκείνη.
Γι αυτό Σουλτάνε μου μη στηρίζεις την ευτυχία σου σε αυτά τα πράγματα και
μην αφήνεις την υπερηφάνεια να σε τυφλώνει.»
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Απάντηση με παράθεση
  #38  
Παλιά 26-05-13, 12:10
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Παρέα το Σαββατοκύριακο…

Γνωστά Παραμύθια

Το μαγικό καράβι (παιδικό παραμύθι)

Μια φορά και έναν καιρό, στην μακρινή Ανατολή, ζούσε ένας μαχαραγιάς. Είχε αμύθητα πλούτη, όμως ευτυχία δεν έβρισκε πουθενά. Η επιθυμία του ήταν να αποκτήσει το μαγικό καράβι, διότι κάτι φήμες έλεγαν ότι όποιος το κάνει δικό του θα μπορεί να ζητήσει ότι λαχταρά η καρδιά του και αμέσως θα το έχει. Ρωτούσε από δω, ρωτούσε από κει, μήπως κατά τύχη μάθαινε, αλλά τίποτα. Τότε αποφάσισε να καλέσει όλα τα παλικάρια της χώρας του και να τους αναθέσει να βρουν το μαγικό καράβι. Όποιος του το έφερνε θα παντρευόταν την μονάκριβη κόρη του Σάραχ. Πράγματι όλα τα παλικάρια σκορπίστηκαν στα τέσσερα σημεία του Ορίζοντα. Είχαν περάσει αρκετοί μήνες αλλά κανείς δεν γύρισε με το μαγικό καράβι. Τα νέα έφτασαν και σε ένα απομακρυσμένο σπιτάκι. Στο σπιτάκι του αγρότη Φαρούκ που είχε τρεις γιους. Πονηρός καθώς ήταν έστειλε πρώτα τον μεγαλύτερο γιο του αλλά γύρισε άπρακτος. Το ίδιο γύρισε και ο δεύτερος γιος του.
Τον τρίτο γιο του δεν τον έστειλε, αν και εκείνος ήθελε να δοκιμάσει, μα ο πατέρας του, του το αρνήθηκε. Δεν ήθελε άλλο ρεζιλίκι. Χίλια παρακάλια του έκανε μα δεν μπόρεσε να τον κάνει να αλλάξει γνώμη. Και τότε πήρε την απόφαση να φύγει κρυφά.
Πράγματι ετοίμασε ένα μπογαλάκι με ρούχα, έβαλε και λίγο νερό στο παγούρι του και ξεκίνησε. Είχαν περάσει πέντε μέρες από το ταξίδι του, ώσπου βρέθηκε σε ένα ποτάμι. Έκανε ένα μπάνιο και εκεί που καθόταν να στεγνώσει άκουσε ένα βάτραχο να του φωνάζει.
- Σκύψε να πιεις νερό κι έλα να σου πω το μυστικό, του είπε.
Έκανε ότι του είπε ο βάτραχος κι εκείνος συνέχισε:
«Πέρα από το ποταμάκι θα βρεις ένα εκκλησάκι. Ανέβα στο καμπαναριό και πάρε ότι βρεις». Έτσι κι έκανε. Σαν έφτασε εκεί βρήκε δυο χρυσά φτερά. Τα πήρε, τα έβαλε στο μπογαλάκι του και πριν προλάβει να φύγει, εμφανίστηκε μπροστά του και πάλι το βατραχάκι και του είπε:
«Αν ποτέ βρεθείς σε δύσκολη θέση τίναξε τα δυο φτερά κι ένα μεγάλο πουλί που θα παρουσιαστεί μπροστά σου θα σε πάει όπου θες».
Το παλικάρι ευχαρίστησε το βατραχάκι και συνέχισε τον δρόμο του. Περπατώντας έφτασε σε μια σπηλιά ενός μεγάλου βουνού. Στάθηκε στο άνοιγμα, κι αμέσως άκουσε μια φωνή που έλεγε:
«Μου κλείνεις το φως, κάνε στην άκρη».
Το παλικάρι απομακρύνθηκε πρόθυμα κι αμέσως άκουσε την ίδια φωνή να του λέει:
«Για το καλό που έκανες πάρε το κλειδάκι κι άνοιξε το ντουλαπάκι που είναι δίπλα στην σπηλιά».
Παραξενεμένος κοίταξε γύρω του να βρει το ντουλαπάκι και μονολογούσε κι έλεγε:
«Τι άλλο θα δουν τα μάτια μου και τι άλλο θα ακούσουνε τα αυτιά μου μέχρι να βρω το μαγικό καράβι». Ξεκλείδωσε το ντουλαπάκι και τι να δει! Μέσα σε μια μεγάλη λίμνη που βρέθηκε μπροστά του έπλεε το μαγικό καράβι. Αναρωτήθηκε πως θα το έπαιρνε να το πήγαινε στον μαχαραγιά, αλλά εκείνη την στιγμή ένα χρυσόψαρο που πετάχτηκε έξω από την λίμνη του μίλησε με ανθρώπινη φωνή. Του κίνησε την περιέργεια. Θαμπώθηκε από τα φωτεινά του χρώματα και άρχισε μια συνομιλία που κράτησε ώρες. Και να τι του είπε:
- Πάρε δυο λέπια από το κορμί μου. Μόλις τα κάψεις το μαγικό καράβι θα μικρύνει τόσο πολύ, ώστε να μπορέσεις να το μεταφέρεις. Ύστερα τίναξε τα δυο φτερά και το πουλί θα σε μεταφέρει στο παλάτι του μαχαραγιά. Πρόσεξε όμως πρέπει πρώτα να αδειάσεις το νερό διότι είναι και αυτό μαγεμένο και μόλις βουτήξεις θα σε καταπιεί.
- Μα πως θα το πετύχω αυτό; Ρώτησε το παλικάρι.
- Δέκα βήματα από εδώ θα συναντήσεις μια βρύση βιδωμένη ανάποδα. Από κάτω θα βρεις ένα ξύλινο δοχείο. Όσο παράξενο κι αν σου φαίνεται κανείς μέχρι σήμερα δεν τόλμησε να ανοίξει την βρύση. Όλοι την προσπερνάγανε επειδή είναι ανάποδα. Εσύ τόλμα. Τόλμα.
Αποφασισμένο το παλικάρι έκανε όπως του είπε το χρυσόψαρο. Άνοιξε την βρύση και μονομιάς εκείνη ρούφηξε όλο το νερό της λίμνης και σαν μαγεμένη το άδειασε στο ξύλινο δοχείο. Τότε το παλικάρι έκαψε τα λέπια. Το καράβι μίκρυνε και αμέσως τίναξε τα δυο χρυσά φτερά. Ένα μεγάλο πουλί εμφανίστηκε και τον πήγε μαζί με το μαγικό καράβι στο βασίλειο του μαχαραγιά. Κτύπησε την μεγάλη πόρτα, είπε στους φρουρούς ποιος ήταν και τι έφερνε, κι εκείνοι τον άφησαν να περάσει. Παρουσιάστηκε μπροστά στον μαχαραγιά του έδωσε το καράβι και ζήτησε την μονάκριβη κόρη του Σαράχ.
Ο μαχαραγιάς όμως δεν κράτησε τον λόγο του και δεν θέλησε να δώσει την κόρη του στο παλικάρι γιατί του φάνηκε παρακατιανό. Τότε το πουλί άρπαξε τον κακό μαχαραγιά και τον άφησε στην ανάποδη βρύση. Εκείνη άνοιξε, γέμισε νερό την λιμνή, τον έριξε μέσα και εκείνος πνίγηκε.
Όσο για το παλικάρι παντρεύτηκε την βασιλοπούλα με έναν μεγαλοπρεπέστατο γάμο και έγινε ένας δίκαιος βασιλιάς. Απέκτησαν πολλά παιδιά κι έζησαν καλά ως τα βαθιά τους γεράματα. Τα εγγόνια τους διηγούνται την ιστορία του, την μάθαμε εμείς για να σας την πούμε.
Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Αναμονή

Μενέλαος Λουντέμης


Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί.
Μη ρωτάς γιατί περιμένει κείνος
Που δεν έχει τί να περιμένει
Και όμως περιμένει.

Γιατί σαν πάψει να περιμένει
Είναι σα να παύει να βλέπει
Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό
Να παύει να ελπίζει
Σα να παύει να ζεί.

Αβάσταχτο είναι...Πικρό είναι
Να σιμώνεις αργά στ' ακρογιάλι
Χωρίς να είσαι ναυαγός
Ούτε σωτήρας
Παρά ναυάγιο.

Τα Ζουζούνια τραγουδούν






Και για μεγάλα παιδιά...

__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Απάντηση με παράθεση
  #39  
Παλιά 28-05-13, 18:08
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Τὸ νόημα τῆς ἁπλότητας
Ποιήματα

πάντα ἡ σιωπὴ μένει γονατισμένη

Τὸ νόημα τῆς ἁπλότητας
Γιάννης Ρίτσος

Πίσω ἀπὸ ἁπλᾶ πράγματα κρύβομαι γιὰ νὰ μὲ βρεῖτε.
ἂν δὲ μὲ βρεῖτε, θὰ βρεῖτε τὰ πράγματα,
θ' ἀγγίξετε ἐκεῖνα ποὺ ἄγγιξε τὸ χέρι μου,
θὰ σμίξουν τὰ χνάρια τῶν χεριῶν μας.
Τὸ αὐγουστιάτικο φεγγάρι γυαλίζει στὴν κουζίνα
σὰ γανωμένο τεντζέρι (γι' αὐτὸ ποὺ σᾶς λέω γίνεται ἔτσι)
φωτίζει τ' ἄδειο σπίτι καὶ τὴ γονατισμένη σιωπή του σπιτιοῦ -
πάντα ἡ σιωπὴ μένει γονατισμένη.
Ἡ κάθε λέξη εἶναι μιὰ ἔξοδος
γιὰ μιὰ συνάντηση, πολλές φορές ματαιωμένη,
καὶ τότε εἶναι μιὰ λέξη ἀληθινή, σὰν ἐπιμένει στὴ συνάντηση.


Τα Ζουζούνια τραγουδούν


__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Απάντηση με παράθεση
  #40  
Παλιά 01-06-13, 09:01
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Παρέα το Σαββατοκύριακο

Ἀργοπεθαίνει
Πάμπλο Νερούδα


Ἀργοπεθαίνει ὅποιος γίνεται σκλάβος τῆς συνήθειας,
ἐπαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τὶς ἴδιες διαδρομές,
ὅποιος δὲν ἀλλάζει περπατησιά,
ὅποιος δὲν διακινδυνεύει ν᾿ ἀλλάξει χρῶμα στὰ ροῦχα του,
ὅποιος δὲν μιλᾶ σὲ ὅποιον δὲν γνωρίζει.
Ἀργοπεθαίνει ὅποιος ἀποφεύγει ἕνα πάθος,
ὅποιος προτιμᾶ τὸ μαῦρο γιὰ τὸ ἄσπρο
καὶ τὰ διαλυτικὰ σημεῖα στὸ «Ι»
ἀντὶ ἑνὸς συνόλου συγκινήσεων ποὺ λαμποκοποῦν τὰ μάτια,
ποὺ μετατρέπουν ἕνα χασμουργητὸ σὲ ἕνα χαμόγελο,
ποὺ κάνουν τὴν καρδιὰ νὰ κτυπᾶ στὸ λάθος
καὶ στὰ συναισθήματα.
Ἀργοπεθαίνει ὅποιος δὲν ἀναποδογυρίζει τὸ τραπέζι,
ὅποιος δὲν εἶναι εὐτυχισμένος στὴ δουλειά του,
ὅποιος δὲν διακινδυνεύει τὴ βεβαιότητα γι᾿ ἀβεβαιότητα
γιὰ νὰ κυνηγήσει ἕνα ὄνειρο,
ὅποιος γιὰ μιὰ φορὰ τουλάχιστον στὴ ζωή του
ν᾿ ἀποφύγει τὶς ἐχέφρονες συμβουλές.
Ἀργοπεθαίνει ὅποιος δὲν ταξιδεύει,
ὅποιος δὲν διαβάζει,
ὅποιος δὲν ἀκούει μουσική,
ὅποιος δὲν βρίσκει χάρι στὸν ἑαυτό του.
Ἀργοπεθαίνει ὅποιος καταστρέφει τὸν ἔρωτά του,
ὅποιος δὲν ἐπιτρέπει νὰ τὸν βοηθήσουν,
ὅποιος δαπανᾶ μέρες παραπονούμενος γιὰ τύχη κακή
ἣ γιὰ τὴν ἀσταμάτητη βροχή.
Ἀργοπεθαίνει ὅποιος παρατᾶ ἕνα σχέδιο πρὶν ν᾿ ἀρχίσει,
ὅποιος δὲν ρωτᾶ γιὰ πράγματα ποὺ δὲν γνωρίζει,
ὅποιος δὲν ἀπαντᾶ, ὅταν τὸν ρωτοῦν κάτι ποὺ ξέρει.
Ἀποφεύγουμε τὸν θάνατο σὲ μικρὲς δόσεις,
ὅταν θυμόμαστε πάντοτε ὅτι γιὰ νὰ εἶσαι ζωντανὸς
χρειάζεται μία προσπάθεια πολὺ μεγαλύτερη
ἀπὸ τὸ ἁπλὸ γεγονὸς τῆς ἀναπνοῆς.
Μόνο ἡ ἔνθερμη ὑπομονὴ θὰ ὁδηγήσει στὴν ἐπίτευξη
μιᾶς λαμπρῆς εὐτυχίας.





Λούκυ Λουκ




Ροζ Πάνθηρας



Και για μεγάλα παιδιά


__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Απάντηση με παράθεση
  #41  
Παλιά 08-06-13, 09:08
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Παρέα το Σαββατοκύριακο
Λόγια ποιητών

Κι αν ο ΑΓΕΡΑΣ φυσά, δε μας δροσίζει
κι ο ίσκιος μένει στενός κάτω απ' τα κυπαρίσσια
Γιώργος Σεφέρης

Το 'δερνε ΑΓΕΡΑΣ κι η βροχή
μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή.
Τάσος Λειβαδίτης

Φύσα αεράκι, φύσα με, μη χαμηλώνεις ίσαμε να δω στην Κρήτη μια κορφή, που έχω μανούλα κι αδελφή
Νίκος Γκάτσος

Φύσηξε αεράκι, δρόσισε και πάρε με
κι απ’ τη Σαλονίκη στις Κυκλάδες βγάλε με
Γιώργος Ζήκας


γιατί είμαι ΑΓΕΡΑΣ που φυσά μέσα στης πόλης
τα στενά και κάνει τα γερμένα φύλλα να θροΐζουν
Δημήτρης Παναγόπουλος


Παιδιά «αναπαριστούν» κλασικές στιγμές του Χόλιγουντ!

Η Tricia Messeroux ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη και θεωρείται ως μία από τις καλύτερες φωτογράφους στην Αμερική. Η πιο πρόσφατη δουλεά της φέρει τον τίτλο «Toddlewood» και παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς αποτελείται από μια… παράξενη συλλογή φωτογραφιών.



Παιδιά ηλικίας από 3 έως 6 χρόνων αναπαριστούν κλασικές στιγμές του Χόλιγουντ ως άλλοι διάσημοι κινηματογραφικοί αστέρες, δημοσιογράφοι, τραγουδιστές, χορευτές, ακόμη και πολιτικοί. «Παιδικά» αντίγραφα του Τσάρλι Τσάπλιν, του Μπάρακ Ομπάμα αλλά και της Όπρα Γουίνφρεϊ, υπενθυμίζουν τις καλύτερες στιγμές της καλλιτεχνικής δημιουργίας σπουδαίων celebrities.










Πηγή: perierga.gr

Ροζ Πάνθηρας



Λούκυ Λουκ (Οι Ντάλτον στους Ινδιάνους)



Τα Ζουζούνια τραγουδούν



Και για μεγάλα παιδιά

__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 08-06-13 στις 15:28
Απάντηση με παράθεση
  #42  
Παλιά 12-06-13, 17:13
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Ο ερωτευμένος Άνεμος

Ινδιάνικο παραμύθι

Πριν πάρα πολλά χρόνια, δε θυμάμαι πόσα ακριβώς, σε μια χώρα μακρινή ζούσε
μια φυλή ινδιάνων. Ο ινδιάνος αρχηγός της φυλής είχε μια πανέμορφη και
νέα κόρη που όλοι θαύμαζαν αλλά κανένας δεν είχε αγγίξει ακόμα.
Μια μέρα όπως καθόταν έξω από τη σκηνή του ο μεγάλος αρχηγός,
τον επισκέφτηκε ο Άνεμος και του είπε:
Ινδιάνος"Μεγάλε αρχηγέ, αγαπάω την κόρη σου και με αγαπά και εκείνη.
Θα μου τη δώσεις να γίνει γυναίκα μου;"
"Όχι", του απάντησε απότομα ο αρχηγός χωρίς
να δεχτεί δεύτερη κουβέντα.
Την επόμενη μέρα η αγνή κοπέλα προσπάθησε
να μιλήσει στον πατέρα της,
"Πατέρα, αγαπάω τον Άνεμο. Θα μου επιτρέψεις να πάω μαζί του στο κατάλυμα του και να γίνω γυναίκα του;"
"Όχι", της απάντησε αυστηρά ο αρχηγός. "Δε σου το επιτρέπω. Όταν ο Άνεμος ήταν παιδί, συνήθιζε να έρχεται στο αντίσκηνο μου μέσα από μικρές χαραμάδες και έσβηνε πάντοτε τη φωτιά που προσπαθούσα με τόσο κόπο να ανάψω. Δε γνωρίζει ούτε να πολεμάει, ούτε να κυνηγάει και δε σου επιτρέπω να γίνεις γυναίκα του."
Ευθύς αμέσως, ο αρχηγός άρπαξε την κοπέλα από το χέρι και την οδήγησε
σε ένα αδιαπέραστο δάσος από μαύρα έλατα για να την κρύψει από τον Άνεμο.
"Ο Άνεμος ίσως να την έβλεπε αν την έκρυβα μέσα σε ένα πευκόδασος, όμως δε θα μπορέσει ποτέ να τη διακρίνει μέσα σε ένα τόσο πυκνό δάσος από μαύρα έλατα", σκέφτηκε δυνατά.
Όμως ο Άνεμος είχε ήδη γίνει αόρατος και όλη την ώρα που ο αρχηγός μονολογούσε έστεκε εκεί κοντά και άκουγε προσεκτικά κάθε του λέξη.
Έτσι όταν ήρθε η επόμενη νύχτα, ο Άνεμος άρχισε να τρέχει γύρω γύρω από το πυκνό μαύρο δάσος μέχρι που βρήκε ένα μικρό κενό και μπόρεσε να εισχωρήσει ανάμεσα
από τα δέντρα. Έψαξε αρκετά παρ' όλες τις δυσκολίες, μα στο τέλος κατάφερε
να βρει τη νεαρή κοπέλα και να τη βγάλει από το πυκνό δάσος.
Δε τόλμησε να πλησιάσει τους άλλους Ινδιάνους ξανά γιατί φοβόταν πως
ο αρχηγός θα του πάρει την όμορφη κοπέλα κι έτσι έψαξε άλλο τόπο για να ζήσουν μακριά τους.
Ταξίδεψαν αρκετά μέσα στο σκοτάδι της νύχτας με κατεύθυνση προς το βορρά.
Κάποια στιγμή βρήκαν μια πολύ όμορφη περιοχή για να στήσουν το κατάλυμα που θα στέγαζε τον έρωτα τους. Την ίδια κιόλας νύχτα την πήρε στην αγκαλιά του και
την έκανε γυναίκα του.
Χαιρόταν τον έρωτα τους ευτυχισμένοι και κανένας από τους δύο δε μπορούσε να σκεφτεί πως ο αρχηγός θα μπορούσε να τους εντοπίσει. Όμως ο πατέρας της κοπέλας τους έψαχνε σα μανιασμένος μέχρι που στο τέλος ανακάλυψε το κατάλυμα τους.
Τότε ο Άνεμος έκρυψε τη νεαρή γυναίκα του και έγινε αόρατος, όμως ο μεγάλος Αρχηγός άρχισε να καταστρέφει τα πάντα γύρω του με τα όπλα που είχε φέρει μαζί του και χωρίς να το γνωρίζει κατάφερε ένα δυνατό χτύπημα στο κεφάλι του Άνεμου που τον άφησε αναίσθητο.
Όταν ο άνεμος ξαναβρήκε τις αισθήσεις του ανακάλυψε πως η γυναίκα του είχε εξαφανιστεί και άρχισε να την ψάχνει. Περιπλανήθηκε σαν τρελός στα δάση της περιοχής και στο τέλος την είδε μέσα σε ένα κανό που οδηγούσε ο πατέρας της
στο Μεγάλο-Νερό.
"Έλα μαζί μου," άρχισε να της φωνάζει με απελπισία.
Η κοπέλα κατατρόμαξε και το πρόσωπο της έγινε λευκό σαν το χιόνι, γιατί δεν έβλεπε τίποτα γύρω της, ενώ άκουγε την φωνή του αγαπημένου της να την καλεί απελπισμένα. Ο Άνεμος, μετά το χτύπημα που είχε δεχτεί στο κεφάλι από τον πατέρα της,
είχε ξεχάσει πως να μεταμορφώνεται και είχε παραμείνει αόρατος.
Ο Άνεμος θύμωσε τόσο πολύ τότε με τον αρχηγό που φύσηξε με όλη του τη δύναμη πάνω στο κανό. "Ας αναποδογυρίσει", σκέφτηκε. "Μπορώ να μεταφέρω τη γυναίκα μου ασφαλή στην ξηρά." Έτσι το κανό αναποδογύρισε με το φύσημα του ανέμου και ο αρχηγός με την κόρη του πέσανε μέσα στο νερό.
"Έλα αγαπημένη μου, πιάσε το χέρι μου", φώναζε ο άνεμος στην κοπέλα.
Μα δε θυμόταν πως ήταν αόρατος και ότι η κοπέλα δε θα μπορούσε να δει το χέρι του. Κι έτσι η κοπέλα άρχισε να βουλιάζει, να βουλιάζει, μέχρι που έφτασε στον πάτο της λίμνης. Κι ο αρχηγός φυσικά έχασε τη ζωή του μια και ο Άνεμος
δεν προσπάθησε να τον βοηθήσει.
Όταν ο Άνεμος κατάλαβε πως η αγαπημένη του έχασε τη ζωή της εξαιτίας του,
γέμισε θλίψη και άρχισε να αγριεύει.
"Ο άνεμος ποτέ δε φυσούσε τόσο δυνατά και θλιμμένα" έλεγαν οι ινδιάνοι μεταξύ τους ενώ προσπαθούσαν να προφυλαχτούν μέσα στα αντισκηνά τους.
Το Μεγάλο Πνεύμα λυπήθηκε την κοπέλα που έχασε τη ζωή της τόσο άδικα πέφτοντας στο νερό και την επόμενη νύχτα την μετέφερε ψηλά στα αστέρια και της έδωσε ένα σπίτι στο φεγγάρι.
Η κοπέλα ζει ακόμα εκεί, όμως το πρόσωπο της έμεινε κατάλευκο,
όπως ήταν τη στιγμή που τρομαγμένη έπεσε από το κανό.
Έτσι τις νύχτες, στο σεληνόφως, κοιτάζει κάτω στη Γη,
προσπαθώντας να βρει τον αγαπημένο της Άνεμο αλλά δεν ξέρει πως είναι αόρατος.
Ο Άνεμος πάλι, δε γνωρίζει πως εκεί ψηλά στο φεγγάρι βρίσκεται η αγαπημένη του γυναίκα που χάθηκε και έτσι περιπλανιέται στα δάση και ψάχνει ανάμεσα
στα βράχια των βουνών να τη βρει, όμως ποτέ δε σκέφτεται
να κοιτάξει ψηλά στο φεγγάρι...
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Απάντηση με παράθεση
  #43  
Παλιά 15-06-13, 08:08
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Παρέα το Σαββατοκύριακο

Οδυσσέας Ελύτης

Το "τετράδιο της μαθητρίας"

Κοιμάμαι κι ονειρεύομαι προβλήματα
όλα τα πυθαγόρεια θεωρήματα
Τα θαύματα της τριγωνομετρίας
μέσα στο μπλε «Τετράδιον της Μαθητρίας»

Απ' την αρχή την Κάθοδο των Αχαιών
τις μάχες των Ελλήνων κατά των Περσών
Να μάθω για τον πόλεμο της Τροίας
μέσα στο μπλε «Τετράδιον της Μαθητρίας»

Των αγοριών τα κεφαλαία ονόματα
και τα γυμνά σχεδιασμένα σώματα
Παλιόλογα και λόγια της λατρείας
μέσα στο μπλε «Τετράδιον της Μαθητρίας».


Παιδιά της παλιάς Αθήνας




Γνωστά παραμύθια

Η αλεπού και ο λέλεκας

Μια φορά ένας λέλεκας ήθελε να κάνει στην αλεπού τραπέζι. Πήρε λοιπόν έναν κουτρούλα γάλα , τον έβαλε πάνω σε μια πέτρα κι έβαζε μέσα τη μύτη του κι έπινε το γάλα. Σαν έβγαζε τη μύτη του όξω για να πάρει την ανάσα του ,έσταζε λιγάκι γάλα, το έγλειφε η αλεπού.

Σαν ήπιε ο λέλεκας καλά -καλά το γάλα , είπε στην αλεπού :

-Ήπιες δα , συντέκνισσα, γάλα; Χόρτασες;

-Ήπια , λέει, χόρτασα! Και σε έχω κι εγώ καλεσμένον αύριο να σε φιλέψω.

Έκαναν δα το λόγο τους, ανταμώθηκαν πρωί πρωί σε μια ράχη. Η αλεπού έφερε κι αυτή έναν κουτρούλα γάλα. Πάει σε μια πλάκα μεγάλη, έπειτα τον χτυπά απάνω, έσπασε , χύθηκε το γάλα πάνω στην πλάκα. Έπιασε η αλεπού το έγλειφε, χτύπαε ο λέλεκας τη μύτη του πάνω στην πλάκα αδιαφόρετα.

Ρώτησε δα ύστερα κι η αλεπού :

- Ε, σύντεκνε, λέει , ήπιες δα γάλα; Χόρτασες;

-Άμα συντέκνισσα, το έκανες, α !

Τότες η αλεπού του είπε :

-Κατά πού μου πούλησες, σύντεκνε, αγόρασες !


Τα Ζουζούνια τραγουδούν



Ο Ροζ Πάνθηρας έχει κέφια



Λούκυ Λουκ



Και για μεγάλα παιδιά


Σάντα Τσικίτα


__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Απάντηση με παράθεση
  #44  
Παλιά 17-06-13, 12:08
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Κινούμενα Σχέδια από την παρέα του χθες









__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Απάντηση με παράθεση
  #45  
Παλιά 22-06-13, 07:58
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Παρέα το Σαββατοκύριακο...

Βιολέτες για μια εποχή
Ποιήματα

Τα πιο ωραία ποιήματα δε θα γραφτούν ποτέ
Βιολέτες για μια εποχή (1985)
Τάσος Λειβαδίτης

Κάποτε μια νύχτα θ' ανοίξω τα μεγάλα κλειδιά των τρένων για να περάσουν οι παλιές μέρες
οι κλειδούχοι θα 'χουν πεθάνει, στις ράγιες θα φυτρώνουν
μαργαρίτες απ' τα παιδικά μας πρωινά
κανείς δεν έμαθε ποτέ πως έζησα,
κουρασμένος από τόσους χειμώνες
τόσα τρένα που δε σταμάτησαν πουθενά,
τόσα λόγια που δεν ειπώθηκαν
οι σάλπιγγες βράχνιασαν, τις θάψαμε στο χιόνι
που είμαι;
γιατί δεν παίρνω απάντηση στα γράμματα μου;
κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ' την τύχη ή τις αντιξοότητες,
αλλά απ' αυτό το πάθος μας για κάτι πιο μακρινό
κι ο αγέρας που κλείνει απότομα τις πόρτες και μένουμε πάντοτε έξω
όπως απόψε σε τούτο το έρημο τοπίο που
παίζω την τυφλόμυγα με τους νεκρούς μου φίλους.
Όλα τελειώνουν κάποτε.
Λοιπόν, αντίο!
Τα πιο ωραία ποιήματα δε θα γραφτούν ποτέ...

Γνωστά Παραμύθια

Ελληνικά παραμύθια
Ο λύκος η αλεπού κι ο γάιδαρος

Ήτανε μια φορά ένας γάιδαρος παχύς και θρεμμένος και βοσκούσε στο λιβάδι. Τον βλέπει μια αλεπού και τον ωρέχτηκε. Πάει στο λύκο :

-Έλα να δεις λύκο ένα γάιδαρο. Άμα πράμα για φαί !

Πάει ο λύκος βλέπει τον γάιδαρο κι άρχισαν να τρέχουν τα σάλια του.

-Ξέρεις τι να κάνουμε λύκο; λέει η αλεπού.

-Τι; Εσένα κόβει το κεφάλι σου.

-Να αγοράσουμε μια βάρκα και να τη φορτώσουμε ελιές, να πάρουμε τον γάιδαρο μαζί για ναύτη και , άμα βγούμε στο πέλαγος, να τον φάμε ! Άιντε συ, σύρε να πάρεις μια βάρκα κι εγώ πάω να συμφωνήσω με τον γάιδαρο.

Πάει ο λύκος, αγοράζει μια βάρκα, τη φορτώνει ελιές. Πάει κι η αλεπού , παίρνει τον γάιδαρο, κατεβαίνουν στο γυαλό, μπαίνουν μέσα στη βάρκα.

Όταν έφτασαν καταπέλαγα, λέει η αλεπού :

-Καλά, εμείς τώρα ταξιδεύουμε , αμ ποιος ξέρει αν θα πάμε ζωντανοί . Για καλό και για κακό ελάτε να εξομολογηθούμε.

Γίνεται ο λύκος πνευματικός, ξομολογά την αλεπού πρώτα.

-Τι αμαρτίες έκαμες κυρά αλεπού;

-Έκλεψα κάμποσες κότες, κι έφαγα κάτι άλλα αγριμέλια, λαγοί , μαγοί, κουνέλια. Να ! Τέτοια πράγματα έπνιξα κι έφαγα.

-Δεν κάνεις δουλειά σου κυρά αλεπού , σκουλήκια τση γης έφαγες. Έλα τώρα, ξεμολόγα με κι εσύ.

-Λέγε, τι αμαρτίες έκαμες;

-Έφαγα κάμποσα πρόβατα, κάμποσα κατσίκια, κάμποσα γελάδια.

-Α, μικρά πράγματα. Σκουλήκια τση γης.

Ύστερα , λέει ο λύκος στον γάιδαρο :

-Έλα και συ, κυρ γάιδαρε, να μας πεις τι αμαρτίες έχεις;

-Εγώ, λέει ο γάιδαρος, μια φορά όντας φορτωμένος μαρούλια, γύρισα κι έκοψα ένα φύλλο, γιατί τα λιμπίστηκα και το φαγα!

- Α ! κυρ γάιδαρε, είπανε κι οι δυο μαζί :

Έφαγες το μαρουλόφυλλο χωρίς λάδι, χωρίς ξύδι ....και πώς δεν επνιγήκαμε σε τούτο το ταξίδι !

-Η αμαρτία σου είναι μεγάλη και πρέπει να σε φάμε !

-Βρε αμάν!

-Όχι, πρέπει να σε φάμε !

-Καλά, λέει ο γάιδαρος, μόνο ο πατέρας μου, όταν πέθανε μου έδωκε μια γραφή και την έχω εδώ στου ποδαριού μου το πέταλο . Έλα κυρ λύκε, διάβασέ την, για να ιδώ τι μου γράφει, κι ύστερα φάγε με !

Σηκώνει το πισινό του το ποδάρι, πάει ο λύκος να διαβάσει, του πατεί μια κλωτσιά στα μούτρα, πάρ'τον μέσ' τη θάλασσα.
Η αλεπού βλέποντας αυτά πηδά κι αυτή μέσ' τη θάλασσα για να γλυτώσει, πνίγονται κι οι δύο κι έτσι απόμεινε η βάρκα με τις ελιές στο γάιδαρο.

Λουλούδια και μυθολογία
Μυθολογία

Η ονομασία των λουλουδιών,
μέσα από την αρχαιοελληνική μυθολογία.

Ανεμώνη-Ανεμολούλουδο

Το όνομα του λουλουδιού συνδέεται με τον αρχαίο ερωτικό μύθο του Άδωνη και της Αφροδίτης. Ο μύθος είναι πολύ γνωστός. Ενέπνευσε μάλιστα και μεγάλους ποιητές όπως ο Οβίδιος και αρκετά αργότερα ο Σαίξπηρ να γράψουν ύμνους σ' αυτόν τον έρωτα. Σύμφωνα με το μύθο ο Άδωνης βγήκε για κυνήγι στο δάσος.
Εκεί όμως τον παραφύλαγε ο θεός Άρης ο προηγούμενος εραστής της Αφροδίτης που ζήλευε τον Άδωνη αφού η Αφροδίτη τον παράτησε για τα μάτια του ωραίου νέου.
Ο Άρης μεταμορφώθηκε σε άγριο κάπρο, επιτέθηκε στον Άδωνη και τον πλήγωσε θανάσιμα. Η Αφροδίτη άκουσε τα βογκητά του Άδωνη και έσπευσε να τον βρει.
Όμως ήταν πια αργά. Απαρηγόρητη η Αφροδίτη πήρε στην αγκαλιά της το άψυχο σώμα του αγαπημένου της και όπως λέγεται ράντισε με νέκταρ την πληγή.
Από το μείγμα που έκαναν το νέκταρ με το αίμα ξεπήδησε ένα όμορφο λουλούδι. Μόνο που η ζωή αυτού του λουλουδιού κρατάει λίγο. Όταν ο άνεμος φυσάει κάνει τα μπουμπούκια του φυτού να ανθίσουν και ύστερα ένα άλλο ανεμοφύσημα παρασέρνει τα πέταλα μακριά.
Έτσι το λουλούδι αυτό ονομάστηκε ανεμώνη ή ανεμολούλουδο επειδή ο άνεμος βοηθάει την ανθοφορία του αλλά και την παρακμή του. Θα ήταν παράληψη αν δεν αναφέραμε ότι υπάρχει και λουλούδι με το όνομα Άδωνης το οποίο μάλιστα έχει και φαρμακευτικές ιδιότητες.

Άδωνης- Αγριοπαπαρούνα


Το λουλούδι που αναφέρει ο μύθος είναι η γνωστή σε όλους μας παπαρούνα των λιβαδιών με το υπέροχο κόκκινο χρώμα (Το αίμα του Άδωνη).

Ίρις-Ίριδα


Αυτή η πληροφορία δεν είναι ακριβώς ένας μύθος αλλά έχει συμβολικό περιεχόμενο.
Το λουλούδι Ίρις πήρε το όνομα του από την αρχαία θεά Ίριδα, την θεά του ουράνιου τόξου. Η Ίρις ήταν επίσης και αγγελιοφόρος των θεών κυρίως του Δία και της Ήρας. Μετέφερε μηνύματα από το "μάτι του ουρανού" στη γη με την καμπύλη του ουράνιου τόξου.
Η λέξη ίρις σημαίνει "μάτι του ουρανού".
Ήταν το όνομα πού δόθηκε στη θεά , στο λουλούδι και στην κόρη των ματιών μας.
Αυτό σημαίνει ότι καθένας από μας κουβαλάει μαζί του ένα κομμάτι ουρανού.

Υάκινθος-Υάκινθος Ζουμπούλι


Ο Υάκινθος ήταν ένας όμορφος νέος από τη Σπάρτη. Ο Υάκινθος ήταν σύντροφος του Απόλλωνα, θεού του ήλιου και του Ζέφυρου, θεού του ανέμου.
Οι δύο θεοί συναγωνίζονταν ποιος θα κερδίσει την εύνοια του όμορφου νέου.
Μια μέρα καθώς ο Απόλλωνας μάθαινε στο Υάκινθο δισκοβολία, του ξέφυγε ο δίσκος και χτύπησε τον άτυχο νέο σκοτώνοντάς τον.
Από το αίμα του νέου ο Απόλλωνας έπλασε ένα λουλούδι που στο άνθισμά του κάθε του πέταλο έμοιαζε να έχει γραφτεί μια θρηνητική κραυγή ("ΑΙ" δηλαδή γοή στην αρχαιοελληνική γλώσσα).
Μια άλλη εκδοχή:
ο Ζέφυρος ζηλεύοντας επειδή ο νεαρός προτιμούσε την παρέα του Απόλλωνα φύσηξε πάνω στο δίσκο κατευθύνοντας τον να χτυπήσει τον Υάκινθο. Η αλήθεια είναι πως ο υάκινθος του μύθου δεν ήταν πιθανά το γνωστό μας σήμερα λουλούδι, γατί το είδος δεν είναι ενδημικό της Ελλάδας.
Στην πραγματικότητα, ο μύθος μπορεί να μην είναι καν η σωστή πηγή της λέξης "υάκινθος". Ίχνη της λέξης συναντιόνται στην βαθιά αρχαιότητα σε μια μη Ελληνική διάλεκτο που ομιλιούνταν πριν από 4000 περίπου χρόνια, την "θρακοπελασγιακή".

Νάρκισσος-Νάρκισσος Μανουσάκι

Ο πιο κατάλληλος τρόπος να αποδώσει κανείς την ομορφιά του λουλουδιού νάρκισσος είναι αυτός ο αρχαιοελληνικός μύθος. Ο Νάρκισσος ήταν ένας εξαιρετικά όμορφος νέος. Η μητέρα του, του είχε πει ότι θα παραμείνει έτσι σ΄ όλη του τη ζωή αν δεν δίνει σημασία στην ομορφιά του. Ο Νάρκισσος αποφάσισε να δει την αντανάκλασή του στα νερά μιας πηγής. Γοητεύτηκε τόσο από την ομορφιά του πού έμεινε εκεί ακίνητος θαυμάζοντας τον εαυτό του μέχρι που μαράζωσε και πέθανε στις όχθες της πηγής. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, νόμισε πως η αντανάκλαση του ήταν η νύμφη που έμενε εκεί. Πήδησε στο νερό για να την πιάσει και πνίγηκε.
Το λουλούδι νάρκισσος φύτρωσε σε εκείνο το σημείο.

Κρόκος-Ζαφορά

Ο Κρόκος ήταν φίλος του θεού Ερμή. Μια μέρα και ενώ οι δύο φίλοι έπαιζαν, ο Ερμής χτύπησε κατά λάθος τον Κρόκο στο κεφάλι και τον σκότωσε. Στον τόπο του συμβάντος φύτρωσε ένα λουλούδι. Τρεις σταγόνες από το αίμα του άτυχου νέου που έπεσαν στο κέντρο του λουλουδιού έδωσαν τα στίγματα του φυτού που από τότε πήρε το όνομα κρόκος. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή ο Κρόκος ήταν ένας νεαρός, που εξαιτίας ενός άτυχου έρωτα για τη Νύμφη Σμίλακα μεταμορφώθηκε στο ομώνυμο φυτό. Ταυτόχρονα η Σμίλαξ έγινε το ομώνυμο αναρριχητικό φυτό(Σμίλαξ Ασπίρα-Ουρβιά).

Δάφνη-Δάφνη του Απόλλωνα


Η Δάφνη ήταν μια νεαρή όμορφη νύμφη, κόρη του ποτάμιου θεού Πηνειού.
Ήταν κυνηγός και είχε αφιερώσει τη ζωή της στην Άρτεμη τη θεά του κυνηγιού.
Όπως η θεά έτσι και αυτή αρνιόταν να παντρευτεί. Την περιτριγύριζαν πολλοί θαυμαστές αλλά αυτή τους απέρριπτε όλους, ακόμα και τον ισχυρό γιο του Δία τον Απόλλωνα. Ο Απόλλωνας ερωτεύθηκε την Δάφνη και όταν αυτή αρνήθηκε τις προτάσεις του την κυνήγησε ανάμεσα στα δέντρα.
Η Δάφνη φοβήθηκε και προσευχήθηκε στον πατέρα της να την βοηθήσει. Τότε λοιπόν ο πατέρας της είπε ότι θα την προστάτευε μεταμορφώνοντάς την σε δέντρο που θα ρίζωνε στην όχθη του ποταμού του, (την γνωστή μας δάφνη).
Όταν ο Απόλλωνας ήρθε ψάχνοντας τη Δάφνη, ο πατέρας της του είπε ότι μεταμορφώθηκε σε δέντρο. Ο Απόλλωνας τότε έκοψε μερικά κλαδιά και έπλεξε ένα στεφάνι σε ανάμνηση της ομορφιάς της και του έρωτά του για αυτήν.
Ο Απόλλωνας έκανε τη δάφνη ιερό του φυτό. Καθιέρωσε την απονομή δάφνινου στεφανιού στους πρωταθλητές και σε όσους υπερείχαν σε διάφορα επίπεδα. Στους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες όλοι οι νικητές στεφανώνονταν με δάφνινο στεφάνι.

Τριαντάφυλλο-Ρόδο


Στην Ελληνική μυθολογία το τριαντάφυλλο δημιουργήθηκε από την θεά των λουλουδιών και της βλάστησης την Χλωρίδα. Αυτή μια μέρα βρήκε το άψυχο σώμα μιας νύμφης στο δάσος και το μεταμόρφωσε σε λουλούδι.
Κάλεσε τότε την Αφροδίτη τη θεά της αγάπης και το Διόνυσο το θεό του κρασιού.
Η Αφροδίτη χάρισε στο λουλούδι ομορφιά και ο Διόνυσος πρόσθεσε νέκταρ για να του δώσει γλυκιά ευωδιά.
Ο Ζέφυρος ο θεός του ανέμου φύσηξε μακριά τα σύννεφα και έτσι ο Απόλλωνας ο θεός του Ήλιου μπόρεσε να λάμψει και να κάνει το λουλούδι να ανθίσει.
Έτσι το τριαντάφυλλο δημιουργήθηκε και στέφθηκε "Βασιλιάς των λουλουδιών".

Άστερ-Αστράκι


Αυτό το είδος λουλουδιού ξεκίνησε να φυτρώνει από τα δάκρυα της Αστερέας της θεάς του έναστρου ουρανού, όταν αυτή έκλαιγε επειδή δεν έβλεπε καθόλου άστρα όταν κοίταζε κάτω στη γη.

Παιώνια-Φυτό της θεραπείας

Η παιώνια πήρε το όνομα της από τον Παίωνα ή Παιάνα που φαίνεται ότι ήταν μια θεότητα της θεραπείας αφού είχε θεραπεύσει τον Άδη και τον Άρη από τραύματα.
Ο μύθος που έχει σχέση με το λουλούδι λέει πως ο Παίων ήταν μαθητής του Ασκληπιού, του θεού της υγείας και της ιατρικής.
Κάποτε, η Λητώ (μητέρα του Απόλλωνα και θεά της γονιμότητας), του δίδαξε πως να αποκτήσει μια μαγική ρίζα που φύτρωνε στον Όλυμπο η οποία απάλυνε τον πόνο των γυναικών κατά τον τοκετό. Ο Ασκληπιός ζήλεψε και αποπειράθηκε να σκοτώσει το μαθητή του. Ο Δίας έσωσε τον Παίωνα από την οργή του Ασκληπιού μεταμορφώνοντάς τον στο λουλούδι της παιώνιας.
Οι σπόροι της παιώνιας χρησιμοποιούνταν για τις έγκυες γυναίκες στην αρχαιότητα.

Ελλέβορος-Το ρόδο των Χριστουγέννων


Στην ελληνική μυθολογία ο Μελάμπους ο μεγάλος μάντης και θεραπευτής χρησιμοποίησε αυτό το φυτό σαν βότανο για να θεραπεύσει την τρέλα των θυγατέρων του βασιλιά του Άργους Πρόετου, όπως και άλλων γυναικών, που είχαν χάσει τα μυαλά τους και περιπλανιόνταν σκορπισμένες ανάμεσα στα βουνά και στην έρημο της Τύρινθας νομίζοντας ότι είναι αγελάδες.
Ο Μελάμπους και ο αδερφός του ο Βίας κέρδισαν μια περιουσία (τα δύο τρίτα από το βασίλειο του βασιλιά Πρόετου) αφού παντρεύτηκαν τις θεραπευμένες πριγκίπισσες.

Αχιλλέα-Χιλιολούλουδο


Πήρε το όνομά της από τον ομηρικό ηρώα Αχιλλέα, ο οποίος όπως λέγεται έδινε αυτό το φυτό στους στρατιώτες του, τους θρυλικούς Μυρμιδόνες για να τους βοηθήσει να σταματήσουν το αίμα που έτρεχε από τις πληγές τους κατά τη διάρκεια του Τρωικού πολέμου.
Νεότερες δοκιμές στο φυτό απέδειξαν ότι περιέχει χημικά συστατικά που το κάνουν χρήσιμο ως αιμοστατικό.

Αγαύη-Αμάραντος, Αθάνατος

Η λέξη αγαύη σημαίνει θαυμαστή ή ευγενικής καταγωγής. Το φυτό της Αγαύης ήρθε στην Ελλάδα από το Μεξικό.
Ωστόσο το όνομά του είναι ελληνικό και πιθανώς του αποδόθηκε επειδή η Ελληνίδα Αγαύη ήταν μια από τις δευτερεύουσες θεές του φεγγαριού, και αυτό σήμαινε πως ότι ήταν μια όψη της αρχαίας Μητέρας γης της Μεσογείου που θυμίζει το έδαφος του Jalisco του Μεξικό.
Η Αγαύη ήταν κόρη του βασιλιά της Θήβας Κάδμου και αδερφή της Σεμέλης της μητέρας του Διόνυσου. Όταν η Σεμέλη κεραυνοβολήθηκε από τον Δία τον εραστή της, η Αγαύη διέδωσε πως ο Δίας τιμώρησε την αδερφή της γιατί τον συκοφάντησε.
Αργότερα ο Διόνυσος εκδικήθηκε για την μητέρα του και επέβαλε βαριά τιμωρία στην Αγαύη. Όταν ο Διόνυσος επέστρεψε στη Θήβα, όπου βασίλευε τότε ο Πενθέας ο γιος της Αγαύης, διέταξε όλες τις γυναίκες της πόλης να πάνε στο βουνό Κιθαιρώνα, για να τελέσουν τα μυστήριά του. Ο Πενθέας που δεν συμφωνούσε με την εισαγωγή της λατρείας, προσπάθησε να κατασκοπεύσει τις Βάκχες. Η μητέρα του τον αντιλήφθηκε, τον πήρε για άγριο ζώο και μέσα στην μανία της τον κατασπάραξε διαμελίζοντάς τον.

Αλθαία-Δεντρομολόχα

Ο μύθος που ακολουθεί δεν έχει καμιά σύνδεση με το φυτό Αλθαία εκτός του ονόματος. Η Αλθαία ήταν γυναίκα του Οινέα, του βασιλιά της Καλυδώνας και μητέρα της Δηιάνειρας και του Μελέαγρου. Όταν ο γιος της έγινε εφτά ημερών, οι Μοίρες οι θεές του πεπρωμένου, ήρθαν την βρήκαν και της είπαν πως το παιδί της θα πέθαινε, αν ο δαυλός που έκαιγε τότε επάνω στην εστία καιγόταν ολόκληρος. Αμέσως η Αλθαία πήρε το δαυλό, τον έσβησε και τον έκρυψε μέσα σε μια κασέλα. Ο Μελέαγρος μεγάλωσε και έγινε διάσημος ήρωας. Στη διάρκεια όμως του κυνηγιού του κάπρου της Καλυδώνας Ο Μελέαγρος σκότωσε κατά τύχη τους θείους του τα αδέρφια της Αλθαίας. Εκείνη γεμάτη οργή έριξε τότε στη φωτιά το δαυλό, από τον οποίο κρεμόταν η ζωή του γιου της. Ο Μελέαγρος πέθανε αμέσως. Η Αλθαία από απελπισία κρεμάστηκε.

Έλατο-Ελάτι

Στις μέρες μας το γνωρίζουμε σαν το ιδανικότερο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Τι αναφέρουν όμως οι αρχαίοι ελληνικοί μύθοι για το έλατο; Το έλατο ονομαζόταν από τους αρχαίους Έλληνες Πίτυς όπως και το πεύκο, και ήταν το ιερό δέντρο του θεού Πάνα. Αυτός είχε κάποτε ερωτευθεί την νύμφη Πίτυ που άρεσε και στον Βοριά. Η Πίτυς προτίμησε τον Πάνα που έκανε λιγότερο θόρυβο, κι ο Βοριάς για να την εκδικηθεί την φύσηξε και την γκρέμισε κάτω από ένα βράχο. Εκεί την βρήκε ξεψυχισμένη ο Πάνας και την μεταμόρφωσε στο ιερό του δέντρο έλατο. Από τότε η νύμφη έκλαιγε κάθε φορά που φυσούσε ο βοριάς και τα δάκρυά της είναι οι σταγόνες ρετσινιού που στάζουν κάθε φθινόπωρο από τα κουκουνάρια του έλατου.

Κυπαρίσσι-Κυπάρισσος

Σύμφωνα με τη μυθική παράδοση ο Κυπάρισσος ήταν ένας όμορφος νέος από την Κέα, γιος του Τήλεφου και εγγονός του Ηρακλή. Ήταν αγαπημένος του Απόλλωνα αλλά και του Ζέφυρου. Αγαπημένο του σύντροφο είχε ένα εξημερωμένο ιερό ελάφι. Αλλά κάποια καλοκαιρινή μέρα ενώ το ελάφι κοιμόταν ξαπλωμένο στον ίσκιο, ο Κυπάρισσος το σκότωσε από απροσεξία με ένα ακόντιο.
Ο νέος γεμάτος απελπισία, θέλησε να πεθάνει. Ζήτησε από τον ουρανό τη χάρη να κυλούν τα δάκρυα του αιώνια. Οι θεοί τον μετέτρεψαν σε κυπαρίσσι, το δέντρο της θλίψης.
Από τότε το κυπαρίσσι θεωρείται σαν πένθιμο δέντρο και φυτεύεται μέχρι σήμερα στα νεκροταφεία.

Κενταύρια-Χειρωνιάς

Λέγεται ότι αυτό το είδος λουλουδιού πήρε το όνομα του από τον σοφό Κένταυρο Χείρωνα, δάσκαλο του Ασκληπιού του Αχιλλέα του Ιάσονα αλλά και του Απόλλωνα.
Στην τιτανομαχία ο Χείρωνας ήταν με το μέρος του Ηρακλής στη μάχη του εναντίον των Κενταύρων. Ο Ηρακλής όμως τον πλήγωσε κατά λάθος στο πόδι με ένα βέλος ποτισμένο στο δηλητήριο της Λερναίας Ύδρας.
Ο Χείρωνας τότε χρησιμοποίησε το φυτό της κενταύριας σαν βότανο για να γιατρέψει την πληγή του.

Ορχιδέα- Όρχις, σαλέπι, σερνικοβότανο

Στην ελληνική μυθολογία, ο Όρχις ήταν γιος μιας νύμφης και ενός σάτυρου.
Κατά την διάρκεια των εορτών προς τιμή του Βάκχου, διέπραξε ιεροσυλία, επιχειρώντας να βιάσει μια ιέρεια. Η τιμωρία του ήταν να κατασπαραχθεί από άγρια θηρία και να μεταμορφωθεί σε ένα αδύνατο και σεμνό φυτό.
Ο Θεόφραστος ήταν ο πρώτος από τους αρχαίους συγγραφείς που αναφέρθηκε στις ορχιδέες. Ήταν αυτός που τους έδωσε την ονομασία Όρχις επιστημονικά, ορμώμενος από τον μύθο του Όρχι και αντανακλώντας την ομοιότητά της διπλοκόνδυλης ρίζας τους με τα ανδρικά γεννητικά όργανα, αυτά που ήταν αιτία της περιπέτειας του γέρου Όρχι. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι μπορούσαν να ελέγξουν το φύλο των αγέννητων παιδιών τους τρώγοντας κονδύλους ορχιδέας.
Αν ο πατέρας έτρωγε μεγάλους νεαρούς κονδύλους το παιδί θα ήταν αρσενικό, αν η μητέρα έτρωγε μικρούς κονδύλους το παιδί θα γεννιόταν θηλυκό.

Πηγή: paidika.gr

Τα Ζουζούνια τραγουδούν







Και για μεγάλα παιδιά

__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Απάντηση με παράθεση
Απάντηση στο θέμα


Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
 
Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
You may not post new threads
You may not post replies
You may not post attachments
You may not edit your posts

BB code is σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι σε λειτουργία

Που θέλετε να σας πάμε;


Όλες οι ώρες είναι GMT +3. Η ώρα τώρα είναι 20:36.



Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.2
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.