[justin]

Πηνελόπη.

Αθόρυβα φιλιά ερωτικά και χάδια,
και με διπλά σφηνάκια τις νυχτιές,
μια φόρμιγγα για τ’ άναστρα τα βράδια,
στ’ αρχαία σου τα κάλλη έριχνα ματιές.

Τώρα γλυκιά μου Πηνελόπη,
έχει στερέψει ο δικός μας ποταμός,
τι κι’ αν σε λέω ακόμα Πόπη,
το ίσιωμα έγινε άβυσσος, γκρεμός.

Ούριος άνεμος, ατέλειωτα παιχνίδια,
τ’ απομεσήμερο γεμάτο πεθυμιές,
φεγγάρια τα χρυσά σου τα στολίδια,
από τα χρόνια τα παλιά κληρονομιές.

Τώρα που λες Πηνελοπίτσα,
είναι στο σώσμα το ποτό το θεϊκό,
τι κι’ αν σε λέω ακόμα Πίτσα,
είναι αλλοιώσιμο του χρόνου το γλυκό.

Απόμακρη στην άκρη της πλατείας,
μην περιμένεις στο φουσάτο να με δεις,
είμαι το θύμα της δικής σου πειρατείας,
να μ’ ανασύρεις απ’ τη λήθη δεν μπορείς.